Türkiye'nin memur portalı

sözlerine baktım da bir arkadaş şöyle bir uyarıda bulunmuş.

sözler o şekilde olmayabilir diyor.

Ben o yare dağlar kadar güvendim ( Belki dallar kadar, söğüdün dalları kadar )

güvendiğim dağlar elime geldi. ( burada bir mantık hatası var, güvendiğim dallar elime geldi, yani ona

düşmemek için bir dala tutunur gibi tutunmuştum ama dal elimde kaldı, düştüm demek istiyor diye yorumlamış

ya da şöyle " ben o yare dağlar kadar güvendim, güvendiğim dallar elime geldi. "

söğüt ağacının yaprakları ve kabuğunda salisin maddesi haricinde boyar madde var mı bilmiyorum.

Belki kızılağaç ya da ceviz gibi söğüt de kızıla boyuyordur.

Talha Uğurluel'in

"sultanların kemikleri nasıl konuşturuldu. " adlı videosunu izlemenizi tavsiye ederim.

Konya, Alaaddin tepesinde bulunan, selçuklu hükümdarlarına ait kümbet, yıllar içinde bakımsızlık nedeniyle köhnemiş ve kapısının açık unutulduğu bir günde dağılan cenazeler gelişigüzel toparlanıp bir tabutun içine tabiri caizse doldurulmuş. Daha doğrusu kafatasları bir tabuta, karışık halde diğer kemikler başka bir tabuta toplanmış.

En azından bunun yapılabilmiş olması bile büyük bir nimet çünkü bulunan iki adet çene kemiğine ait cenazenin bütününe ulaşılamamış bile.

detayları videoda var mutlaka izleyin.

6 yıllık bir çalışmayla kümbette kaç cenaze olduğu, cenazelerin kimlere ait olduğu, cinsiyetleri, kaç yaşında öldükleri, aralarındaki soy bağı, yapılan dna analizleriyle saç renkleri, göz renkleri kısacası aklınıza gelebilecek her detay yeniden şekillendirilmiş.

kafatasları modellenerek etlendirme ve bedensel şekillendirmeler yapılmış.

deri ve deri üzerindeki kıllar bile detaylıca çalışılmış.

2. Kılıçarslan'ı görünce afalladım diyebilirim.

Tam olarak Anadolu'yu temsil ediyor ama eminim hayal ettiğiniz gibi biriyle karşılaşmayacaksınız.

Hakikaten hükümdar görünümünde bir profil ortaya çıkmış.

Şöyle söyleyeyim:

Konya mutlaka bu anlamda da ziyaret edilmeli, bu çalışmalar, çalışmaların aşamaları, son hali müze gezilip görülmeli.

Öylesine güzel ve titiz bir çalışma yapılmış.

Hep düşünürdüm "bu konu aşılabilir mi ?" diye.

Sanırım aşılmış ve saygısızlık olarak da değerlendirilmemiş.

Ben de olsam bu şekilde düşünürdüm ama diğer tarihi şahsiyetler için böyle bir ilerleme kaydedilebilir mi, izinler alınabilir mi ? merak ettim.

Ben yapılabilmesinden yanayım.

En azından saygısızlık addedilmeyecek şekilde bir kısmının günümüze çağırılabilmesinden yanayım.

Kendilerine de sorulabilseydi çoğunluğu olumlu yanıt verirdi diye de düşünüyorum.

işte güçteyken, evrak ararken, yazı yazarken ara sıra hep aynı şarkıyı mırıldandığımız zaman şöyle bir durum oluyor:

bizi o şarkı/türküyle hatırlama durumu.

iş yaparken hep aynı türküyü söylediğimi fark ettim.

niyesini bilmiyorum.

gide gide bir söğüde dayandım, o söğüdün allarına boyandım.

profilimde de gidiyorum ilginç.

galiba bende bir gitme takıntısı var.

sürekli bir yolda olma hali.

bir oturamama, bir kaçma isteği...

Helyum gibi.

bir bakalım hangi yöreymiş:

Adana türküsüymüş.

belki kolay söylendiği için, belki ölçüsü rahat olduğu için, belki bilinçaltı falan filan bilmiyorum.

beni de belki bu türküyle hatırlarlar.

çalınca falan aaa filanca işte güçteyken yürürken dolanırken çok söylerdi bunu kulakları çınlasın/Allah rahmet eylesin.

Not: Ayfer Vardar ne güzel söylemiş. evet çok güzel söylemiş.

insanların hikayelerini dinledikçe şunu fark ettim:

habis ruhların kullandığı en etkili silah tehdit.

zayıfı tehditle gelişen korkudan besleniyorlar.

en güçlü silah korku...

ölüm korkusu, sevdiklerine yakınlarına zarar gelme korkusu, maddi manevi zarar görme korkusu...

çocukluktan beri korkuyla idare edilen toplumların en zayıf noktasını biliyor, insanların gıklarını bile çıkaramayacaklarını fark ediyorlar.

ondan sonra gelsin istismar, şiddet, dayak, suistimal ...

not: aslında habisleşmiş ruh demek daha doğru galiba

peş peşe dünyaya getirdiği çocuklara bağırıp ağır hakaretler ederek onlara acı çektiriyor.

en son " Allah buna beyin vermemiş, geri zekalı !" diye bağırıyordu.

nereden duydun derseniz.

yine havalandırma bacası ve inşaat sektörümüzün son durumuna bağlanırım.

psikolog konuşuyor , dinliyorum.

hayat bardağımızın dibinde kalan tortu, çocukluk ve ergenlik döneminde yaşadığımız acılardır.

bu tortu içtiğimiz hayatın ya tadını bozar ya da içerken onları hep dip tarafta görürüz.

bu acılar kolay kolay unutulmaz, ölene kadar bizimle birlikte gelirler.

diyor.

psikolog tuna tüner.

çocukların kolunu kanadını kırmamak lazım.