Türkiye'nin memur portalı

Yapmaktan mutlu olunan, sonu gelsin istenmeyen, tadına uzun bir süre daha varılmak istenen şey ve olaylar için dilenen temennidir.

Bazen güzel yenen bir yemek, bazen mutlu geçen özel bir gün, bazen kısa süreli bir tatildir hiç bitmesin denilen. Kişi o ân o kadar memnundur ki hâlinden, daha uzun sürsün ister, bu ânı bir daha yaşayamama ihtimaline karşı mevcut durumu uzun süre korumak ister.

Şuan izlediğim kore dizisinin son bölümüne gelmeye yakın, çok sık kurduğum bir cümle olduğunu fark ettim. Dizi beni o kadar çok etkiledi, o kadar çok sevdim ki bir yandan sonunu nasıl bağlayacaklar diye merak ediyorum, bir yandan da bu diziyi ve oyuncuları uzun bir süre daha izlemek istiyorum, doyamadım diyebilirim. Ancak son bölümü de izleyince bitecek ama hiç bitsin istememiştim. Sonuçta bitmesini hiç istemesek de öyle ya da böyle herşey bitmeye programlı. süreçten mutluluk duyup, bitsin istemeyecek bu şeye kısa süreliğine de olsa sahip olmamız, böyle bir şeye denk gelmemiz yanımıza kâr kalan kısmı.

Yorgunluktan öldüğüm, kolumu bile kaldırmakta zorlandığım, üzerimden tır geçmekle kalmayıp, asfaltın zeminine yapışmış bir vaziyette hissettiğim şu dönemde bırakın dişil enerjiyi, enerjim olsa yetecek bana ve çevremdekilere.

Genelde bu bedeli de dengeyi bozan ya da bu bozulmada parmağı olan, piramidin tepesindeki kişiler değil de, bu bozulmada hiçbir etken rolü olmayan, piramidin alt kesimindeki kişiler öder.

Yani yine bir dengesizlik durumu var bu işte.

doğanın yeniden canlanışını, açan çiçeklerin pembesini, morunu, beyazını görüp de mutlu olan, içinde güzel duygular yeşermesine izin veren insanı temsil eder. Sonbahar hüznü ve bitişi çağrıştırırken, ilkbahar başlangıçları ve yeniden doğmayı ifade eder. Doğanın doğal döngüsü içersinde çok anlamlı ve güzel bir noktadadır ilkbahar.

Bu arada bu başlık beni, Kim ki-duk eseri olan ilkbahar, yaz, sonbahar, kış ve ilkbahar adlı filmi izleme tavsiyesinde bulunmaya sevk etti. Mevsimsel geçişleri, insan hayatı ile bağdaştıran, 3 kere izlediğim ve şimdi tekrar izleyesim gelen güzel bir film.

Bunun için de çocuğun kendi yeteneklerinin farkında olması gerekir. Bazen aklımdan, bu çocuk için en azından baba mesleği diye bir seçenek var tesellisi de geçmiyor değil. Zira çocuğun ne ilgisi, yeteneği ne de çabası, azmi var gelecekte birşey gerçekleştirmeye dair ya da çok ütopik hedefler peşinde. Hal böyleyken baba mesleği daha cazip olabiliyor. Ancak ilgisinin, yöneliminin net olduğu, bunun için çabalayan bir gencin de önüne set vurmak, hevesini kırmak ebeveynler için büyük yüktür, en nihayetinde gelecek çocuğunun geleceğidir, sorumluluk almasına izin vermek gerekir. Bunun için de çocuk, aldığı meslek kararında ailesine güven vermelidir. Bu kararlar karşılıklı güven içersinde alındığı sürece doğru kararlardır. Ancak ne anne-babanın yönlendirmesi tamamen gözardı edilmelidir ne de çocuğun istekleri yok sayılmalıdır. Aile içinde gereken denge sağlanmalıdır.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.