Türkiye'nin memur portalı

Sıra çaya gelmişti zaten. Allahtan fiyatlara daha bugün yansımamış, markette 1 kg çay 45-50 bandında, durur muyum, 2025 son tarihli olmasına da güvenip, biraz (2,5 kilo) depoladım. Sonunda markette (ki bu 5m migros) teneke yudum yağ gördük, hasret kalmıştık, pahalı da olsa onu da aldık derken yükte ve pahada ağır gıda ürünleri ile evde depolayacak yerimizin de olması sayesinde alabildiğimizi aldık. Ancak hazıra dağ dayanmaz, ne kadar önden alsan, bir köşeye koysan da yine bitecek ve bu fiyat artışlarının önü ardı kesilecek gibi durmuyor, sırada ne var bakalım. Allah dar gelirliye yardım etsin.

Bazen içimizde yerini doldurmak istediğimiz, ancak bir türlü dolduramadığımız devasa bir çukur; bazen de hep öyle kalsın istediğimiz çünkü neyle tamamlayacağımızı bilemediğimiz, anlamsız koca bir hiçliktir.

O zaman insan "insan" olamazdı ki..robotik ya da üstün özellikli bilgisayar uzantılı bir canlı hayalindense, hatasıyla, sevabıyla, kalp kırması, samimiyetsizliğiyle yani tüm kusurlarıyla şuanki insan formatı çok daha yeğdir diye düşünüyorum.

Bazı öğrenciler ısrarla hâlâ maske takmaya devam ediyor. bunun iki sebebi olabilir, hastalık kapacağım fobisi gelişmiş olabilir ya da fiziksel görüntüsünden memnun olmayanlar yüzlerini maske ile gizleme yoluna gidiyor ki bu daha vahim. Özellikle küçük yaş grubu ve ergenlerde çok daha farklı psikolojik etkiler bıraktığını düşünüyorum.

kendi nezdimde zaten çok faal olmayan gündelik hayatım eski rutinine döndü diyebilirim. pandemi sürecinde taş boyama hobime dair kaybolan ilhâmım geri gelmiş olması en sevindirici gelişme. Böylece bol bol çalışma yapabiliyorum. İnşallah dünya böyle bir dönemden bir daha geçmez.

Fingers crossed - lauren spencer smith

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.