Türkiye'nin memur portalı

Babaannemle hemen hemen hiçbir anım yok hafızamda, anneannemi biraz daha iyi anımsıyorum, ancak kulağıma küpe olacak sözleri yer etmemiş aklımda. Daha çok çocukken bayramlardada ziyaretlerine gittiğimizde yaptığı o leziz sac böreklerini, misafirperverliğini hatırlıyorum ve de gülümsemesini ve kınalı saçlarını. Keşke daha çok vakit geçirebilme imkanım olsaydı, eminim kulak ardı edemeyeceğim pek çok hayat dersi mahiyetinde sözlerini duyma şansım olurdu.

Konuşmak için uygun yer ve zaman kollandığını, kişiye ifade etmenin yoludur.

Kişisel olarak tercihim bunu önceden söyleyerek kişiyi merakta bıraktırmamak yönündedir. kendim de hiç hoşlammam böyle bir emrivakiye maruz kalmaktan, "ne söyleyeceksen şimdi söyle, madem şimdi söylemeyecektin o halde şimdi önden ne diye haber veriyorsun" diyip, içimden kızarım. Böyle gizemli havalar oluşturmaya gerek olmadığını düşünüyorum.

Ne zaman ki çamaşır makinam şöyle iyi yıkıyor diyorum, ertesi gün makinayı çalıştırdığımda hata veriyor; öğretmenler odasında laptopumdan her anlamda çok memnunum, prize koymadan piliyle böyle uzun çalışıyor diye övüyorum, akşama eve gelip, düğmesine basıyorum çalışmıyor; elektikli süpürgemden sıkıldım, bozulsa da yenisini alsam diyorum, hoopp ertesi gün düğmesine basıyorum, ses yok. Bilmiyorum makinalar bizi mi duyuyor nedir, övmeye de gelmiyor, yermeye de. Ne zaman dışarda haklarında konuşsam alınganlık gösterip bozuluyorlar. tabi işin şakası bir yana, bu kadar tesadüf bana artık fazla geldiği için bu başlığı açtım. yoksa tabi ki en azından şimdilik makinaların bir ruhu olmadığına ve bizi duyamadıklarına inanıyorum, düşünen surat emojisi.

Dip not: indirimde diye kullandığım bulaşık tabletinin rakip markasından depoladım, bugün bulaşık makinasını peş peşe üçünceye yıkatıyorum, çünkü halihazırdaki farklı marka tabletim (ki bundan da çok memnundum aslında) çözünmeyip, bana sorun çıkartıyor. Makina gibi tüketim malzemelerinin de ruhu yok, biliyorum ama başka markadan alıp, depoladım diye yıkamamak nedir, mevcut bulaşık makinası tabletlerim benden öc alıyor bence, başka açıklaması yok, zira şu ana kadar hiç böyle bir olayla karşılaşmamıştım.

Mabel matiz - öyle kolaysa

Sanki sırtına bir küfe yük bindirilmiş gibi, üstünde ağırlık hissetmek, kolunu kaldıracak mecalin olmaması, adım atacak hâlin kalmaması şeklinde baş gösteren bedenen bitâp düşme durumu; zihnen de altından kalkılması zor olayları düşünmekten beynin daha fazla kafa yoracak hâlinin kalmaması durumudur. Minik bir mola verilmesi gerektiğinin sinyalidir, vücut sağlığı için belli bir süreliğine bedeni ve beyni dinlendirmek gerekir.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.