Türkiye'nin memur portalı

Yapanın, paylaşanın eline sağlık. Bu sayede hiç akılda yokken, evde yeterli malzeme varsa videodan ilham alarak farklı lezzetler deneyebiliyorsunuz. Çoğunlukla da iyi sonuç çıkıyor ortaya.

--niceliğin değil de niteliğin önemli olduğunu anladığımızda

--kurallara uyanlara enayi gözüyle bakmadığımızda

--eğitimi, turizmden daha önemli gördüğümüzde

--dinlemenin, konuşmaktan üstün olduğunu fark ettiğimizde

...

Hem öğrencilik hem de öğretmenlik dönemimde, bir türlü rayına oturmak bilmeyen bir sistemin/sistemsizliğin içinde dönüp durduğumuzu görüyorum. Büyük ihtimalle sistem koyucular da türk eğitim sisteminde ne aradıklarını tam olarak bilmiyorlar. Yoksa son 20 yıla bakıldığında bu kadar sık değişiklik gerçekleşmezdi.

Pandemi süreci girmese sistem tekrar değişecekti de büyük ihtimalle rafa kaldırıldı. Ancak eski günlere döner dönmez yeni bir sistem değişikliğinin olacağını öngörebilmek çok da zor değil. Her yeni diye önümüze sunulan sistem değişikliği, eğitimi bir adım ileriye götürmek yerine bir adım geriye götürüyor. Sıkı bir ön çalışma yapılmadan, ülkenin ihtiyaçları ve mevcut durumu dikkate alınmadan, en önemlisi de sistem uygulayıcısı olan biz öğretmenlerin görüşleri sorulmadan, tepeden inme, biz koyduk oldu tarzı değişiklikler uzun vadede yürümüyor, doğal olarak yeni değişiklikleri beraberinde getiriyor.

Sonuçta eğitim gibi ülkede en çok önem ve değer verilmesi gereken konuda, bir türlü kalıcı hale getiremediğimiz ve adına eğitim sistemi dediğimiz sorunlar yumağı ile karşılaşıyoruz. Aslında Bir eğitimci olarak bu konuda söylenecek çok söz, yazılacak çok fazla cümle var. Emekli olmadan oturmuş bir sistemle görevimi yapabilir miyim, bilmiyorum.(meslekte 16.yılım)

Yalnız olmadığımı bilmek bir nebze beni de rahattı.

Zaten kimi takıntılar ortak, kimileri ise nev-i şahsına münhasır olabiliyor.

İrili ufaklı başka takıntılarım da var, ancak en bariz olanı çıplak ayak takıntısı. Ayaklarım yaz kış çorapla gezerim, tabi yazın yazlık olan bilek çoraplardan giyerim. Ancak hiç bir zaman çorap ya da terliksiz evdeki zemine bile basamam, çıplak ayakla ayakkabı giyemem. Ayaklarım pislenecek diye korkuyorum sanırım. Zaten bu takıntıların altında geçmişten gelen gizli bir takım korkular yatıyor.

O yüzden yazın insanların o sandaletten dışarı fırlayan parmaklarını görmek bana kabus gibi geliyor. İşin kötüsü, eşim de ilk güneşi gördüğünde giyer sandaletini, yaz boyu da çıkarmaz. Kabus hep yanı başımda. en azından evde terlik giymeyi başarabildiği için bu sandalet mevzusunda çok üstelemiyorum.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.