Türkiye'nin memur portalı

Piyasada satılan su şişesi, meşrubat ve süt kutularının kapaklarını, şişe Ya da kutu ile birlikte çöpe atmayıp, bir köşede biriktirerek, sokakların belli noktalarına yerleştirilmiş olan geri dönüşüm plastik atık toplama kutularına götürüp doğaya ve ekonomiye geri kazandırma çabasıdır.

Eşim yemeğin yanında gazsız içecek -hazır limonata, meyve suyu gibi- içmeyi çok sever, evin içi şişe ve kutularla dolmaya başlayınca bir gün hepsini toplayıp çöpe atarken az yer kaplayacağı ve biriktirmenin kolay olacağını düşünerek kapaklarını bir köşeye ayırdım. Damacana kapaklarını, sabun şişesi kapaklarını, bulduğum her türlü plastik kapağı da bunlara ekledim. O köşe kısa sürede rengarenk kapak yığınına döndü. Altı ayda koca bir poşet dolusu plastik kapak oldu. Daha önce toplamayıp çöpe attıklarıma acıdım. İlk poşetimi geçen ay geri dönüşüm konteynerına atmıştım. Sahildeki deniz atı mevzusunda olduğu gibi, ufacık da olsa geri dönüşüme bir katkımın olduğunu bilmek, dünyayı plastik ordusunun ele geçirmesine izin vermemek adına küçük bir adım da olsa yaptığımla yine de bir nebze mutlu oluyorum. Hâlâ da kendi kullandığım ürünlerin plastik kapaklarını toplamaya devam ediyorum çünkü geri dönüşüm gerçekten de çevre için çok önemli bir konudur.

geçtiğimiz ay içersinde memleketteki bahçemizde bulunan ve dedemin yıllar önce diktiği iki adet ağaçtan, bizzat pekmezini yapma süreci içinde bulunduğum meyvedir. Çok meşakkati bir iştir, dutları silkele, çer-çöp, böceğinden ayıkla, bir miktar su ekleyerek kaynat, süzüp şirasını çıkart, süzüntüyü tekrar odun ateşinde kaynatarak, suyunu buharlaştırıp pekmez kıvamına getir gibi zorlu aşamaları vardır ancak kendi emeğinin geçtiği dut pekmezini kahvaltı sofrasında görmek ayrı bir güzelliktir, tadından yenmez.

Çok iddialı bir sözdür, kişiler için "ciğerini bilirim" ile eş anlamlıdır, mekanlar için "gözüm kapalı bulurum" demektir, nesneler için "çocuk oyuncağı" şeklinde ifade edilir.

Hayatım boyunca kullanmadığım bir tabirdir zira avucumun içini bile bilmiyorum ki, ne yalan hiç de incelemedim. Herhangi bir şey için bu kadar bilgi sahibi olmak bana göre mümkün değildir, mübalağa edilmiştir.

Teneffüslerde ya da boş derslerde sıra arkadaşı ile birlikte oynanan sayılı oyunlardan biridir. Ancak benim favorim "sos" ve "dört basamaklı sayı bulma" oyunları idi. Adam asmaca üçüncü sırada yer alırdı. Genelde koldan aşağıya gidilmez, adamı astırmadan doğru tahminde bulunmayı başarırdım.

Kimisi için çöp olan bir nesne başkası için kullanıma uygun bir madde de olabilir. Çöp olanı doğru kategorize etmek çok önemli. Sıfır atık projesi, proje olmaktan çıkıp insanlarda gerçek anlamda farkındalık oluşturarak, hayatın içinde uygulamaya dönüştürülebilirse çöp ve çöpleri imha etme meselesi, mesele olmaktan çıkar; hem çevre hem de ekonomi kazanır. Ancak bu konuda çok büyük yol katetmemiz lazım zira yollar şuan kullanılmış ve yere atılmış maskelerle dolu. Bu görüntüyü gördükçe, toplumsal çevre ve doğa bilinci konusunda inancımı kaybediyorum. Ağaç yaşken eğilir, bu bilinci oluşturmada çocuk yaşlar çok iyi değerlendirilmelidir.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.