Türkiye'nin memur portalı

Büyük şeyler başarmak için güçlerini birleştirmek istenen kişiye, "gel bu işi birlikte yapalım, birbirimize destek olalım, işbirliği içersinde olalım, o zaman çok daha güçlü oluruz" anlamlarına da gelen söz dizisidir.

El ele vermek, gezmeye çıkmanın yanında, "bir elin nesi var, iki elin sesi var" misali birlik ve beraberliğin önemini de ifade eder. Engelleri aşmak, zorlukların üstesinden gelmek, başarılı olmak, hedefleri gerçekleştirmek..gibi durumlarda elini verecek kişilerin yanımızda bulunması büyük nimettir.

"Kötü günler bitti, şimdi daha da kötü günler geliyor", "hadi sana kolay gelsin, çık işin içinden çıkabilirsen" anlamlarına da gelip, kinayeli bir ifade hâline de dönüşebilen söz grubudur. Bazen Söyleyenin, gerçekten teselli mi etmeye çalışıyor diye samimiyetini sorgulamak gerekebilir.

Hayırlara vesile olması ve edilen duaların kabulü temennisiyle, hayırlı kandiller dilerim.

Şuan gençler arasında en revaçta olan üniversiteyi bitirip yurt dışına gitmek, hatta mümkünse üniversiteyi bile yurt dışında okumak. Çok sayıda 12.sınıf öğrencisinden bu şekilde dönüt alıyorum. Kendi ülkelerinden çok umutsuzlar. Sanırım ülke şartlarını yeni nesile çok sağlıklı yansıtamıyoruz, tabi ki aksayan yönler var, bazı sektörlerde ciddi sorunlar var. Ancak yurt dışını kurtarıcı olarak görmek, sanki oralarda çalışmanın ve yaşamanın getireceği hiçbir sorun yokmuş gibi davranmak çok ütopik.

Başlığa gelirsek, rastgele mikrofon uzatsak her yaş grubuna, hiçbir zaman öğretmen cevabının gelmeyeceği meslektir. Anadolu öğretmen lisesinde görev yaparken, bir öğrenci bile öğretmen olmak istiyorum demezdi. Öğretmenlik gibi bir mesleği bu hâle getirenler utansın. Yoksa bana göre öğretmenlik her dönemin popüler, en çok olmak istenilen mesleği olmalıdır.

Tek kelime yetmez, sınırlandırılmayı sevmem. o yüzden bu akımı reddediyorum.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.