Türkiye'nin memur portalı

Yaprak dökümü dizisinde hayriye hanımın dilinden düşmeyen "aman ağzımızın tadı bozulmasın" repliğinden hareketle, bazı durumlarda canımız sıkılmasın diye, normalde göze batan, can sıkan şeyleri, görmezden gelip, yokmuş gibi davranmaktır.

Gerçek anlamıyla herhangi bir yaralanma, kaza sonucu vücuttan kan sıvısının dışarı çıkmasıdır.

Mecazen ise kişinin, grubun ya da herhangi bir oluşumun gücünün, etkisinin, potansiyelinin gittikçe azalması, değer kaybetmesi, kayıplara uğraması anlamlarındadır.

Yapamazsın, senden birşey olmaz demektir; kişiyi hâkir görmek, yaptıklarını hiçe saymaktır, iyi şeylere lâyık bulmamaktır, değersizleştirmektir yani özetle bir kişiye yapılabilecek en kötü davranış şeklidir.

Olacakları öncesinde kestiremeyip, öngörü tutulması yaşayıp, beklenmedik, ani gelişmelerden olumsuz etkilenmektir. Bazen kişinin ihmalkârlığından kaynaklanır, bazen de elde olmayan güçler devreye girer ve kişi gâfil avlanır. Sağanak yağmura şemsiyesiz ve altına sığınacak bir yapı olmadan açık alanda yakalanmak, nasılsa yeter diyip herhangi bir tüketim (tuz, mutfak tüpü ..) malzemesini yedeklemeyip, tam da lazım olduğu anda pat diye bitmesi, dalgın ve kafanın yoğun olduğu bir anda çevredeki kişilerden cevaplaması zor soruların gelmesi, içinde bulunduğumuz pandemi koşullarına, deprem, sel gibi afetlere karşı savunmasız yakalanmak örnek olarak verilebilir.

Genelde konusu ev ile ilgili olan çaydanlığın altını kapattım mı, tost makinasının ya da ütünün fişini çektim mi gibi kafamdaki deli sorular yetmezmiş gibi bir de şimdi araba kullanmaya başladığımdan beri el frenini çektim mi, arabayı kilitledim mi, ışıklarını açık unuttum mu (ki iki üç saatliğine unutmuşluğum var, allahtan komşu fark etmiş de haber verdi) gibi düşünmem gereken ekstradan sorular eklendi. Bir yerden sonra tüm soruları yokmuş gibi davranıyorum, çünkü hepsini de yapmış oluyorum, kendimi "kapatmışsındır, çekmişsindir, kilitlemişsindir" diye teselli edip, bu soruların kafamı kemirmesine izin vermiyorum.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.