Türkiye'nin memur portalı

Film izlemeyi seven ve pek çok film izlemiş biri olarak benim en çok hıçkıra hıçkıra ağladığım, ciğerlerimi parçalayan, kore yapımı 7.koğuştaki mucize filminin final sahnesi olmuştur. Başka filmlerde de ağlamışlığım vardır tabi. Hatta arada sırf ağlayıp, rahatlamak için bu tür yüreğe dokunan filmleri izleyesim gelir.

İlk görev yerime başladığımda, bir ay gibi kısa bir süre içersinde ani kilo kaybı yaşamış, üstümden kıyafetler düşmeye başlamış, hatta öğretmen olduğum ilk gün giyeceğim diye özene bezene aldığım takım elbisenin pantalonu yerleri süpürmüştü, ancak ben hâlâ herhalde pantalonlar gevşedi, yanlış yıkanıp bollaştı diye düşünüp, sorunu kıyafetlerde aramıştım, duruma çok geç aydım.

Bu arada kıyafetler bollaşmışsa, muhakkak kilo verilmiştir, tartı bozuk olmalı.

Bu konuda öznenin ıslanan çorap olduğuna ve bir terliğin ıslanmasının bir sürü yolunun olduğu, bir önceki entryde olduğu gibi -bu denli detaylıca anlatılmaya da hiç gerek olmadığını düşündüğüm- tek bir nedene bağlanmaması gerektiğine dikkat çekmek isterim. Lavaboda sizden önce biri abdest almıştır, terlikler ıslak kalmıştır, o nedenle çoraplar ıslanmış olabilir, balkonda çiçekler sulanırken terlikler ıslanabilir ya da geceden yağmur yağmıştır, sabaha kurumamıştır ya da benim gibi özellikle ev terliklerini belli periyotlarla çamaşır makinasında yıkıyorsanız terlik dıştan kurumuş görünebilir, ancak içindeki süngeri ıslak kalabilir vb. Pek çok nedenle de çorap terlik içinde ıslanabilir.

Atom fiziği konusundan mı yoksa mükemmel boza yapmanın üstüne düşmekten mi bahsediliyor ana başlıkta diye tahminde bulunabileceğim konu.

Demek ki herkesin başına gelebilen bir topmuş, ancak gelen topun hızı aynı mıdır, bilinmez. Ortaokulda beden eğitimi dersinde bahçede oyun oynarken tam suratıma, çok hızlı gelen bir topla kazaya uğradım, darbenin etkisiyle burnumdan şarıl şarıl kanlar gelmeye başladı. Beden eğitimi öğretmenimiz beni kaptığı gibi yakınlardaki sağlık ocağına götürdü, pansuman yapıldı, o kadar. Şimdilerde olsa gidip bir mr ya da tomografi falan çektirilirdi herhalde, kalıcı, görünmeyen bir hasar var mı diye. 40 ıma merdiven dayamış biri olarak bu yaşıma kadar o darbenin bir etkisini yaşamadım. Zaten futbol topu ile de ilk ve son karşılaşmam bu şekilde olmuştur.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.