Türkiye'nin memur portalı

Divan edebiyatı şairi şeyhi tarafından yazılmış, türk edebiyatının ilk fabl örneği sayılan harname adlı eserde, öküze özenen bir eşeğin başından geçenler anlatılır. Eşek diyince lise edebiyat dersinde öğretmenimin anlattığı bu hikaye aklıma gelir hep.

Kurşun kalemle eğitim-öğretim hayatına başlamış biri olarak, ilk okulun sonu gibi tanıştığım, çok bastırarak yazmaya alıştığım için 0,5 yerine 0,7 ya da 0,9 olanı ezelden beri tercih ettiğim, o zamandan bu zamana oldukça gelişmiş çeşitleri olan faydalı bir yazı yazma icadı.

Şu pandemi sürecinde kaçınılması imkansız olan duygu.

Hep sen mi ağladın, hem sen mi yandın?

Ben de gülemedim, yalan dünyada.

Sen beni gönlümce mutlu mu sandın?

Ömrümü boş yere çalan dünyada.

Neşet ertaş türküsü.

yazılı kağıtları okunurken en elzem olan şey kırmızı renkli olanıdır.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.