Türkiye'nin memur portalı

#3433 affedersiniz de neye parmak basıyorsunuz, nerdeyse bir yılı aşkın süredir sözlükte aktif olarak yazıyorum, evet sözlüğün ortamı sakin, durağan, belki kaplumbağa hızıyla ilerliyor. ancak nicelikten ziyade nitelik önemlidir benim için. İtham ettiğiniz gibi sizin tabirinizle ordan burdan aşıran bir yazar arkadaş da görmedim hiç. Benim göremeyip, sizin şu kısa zamanda gördüğünüz, bildiğiniz birşey varsa, söyleyin, aydınlanalım.(yanlışlıkla ben beğendim bu arada)

Artık sormayı bile unuttuğumuz, "nerede o eski ramazanlar" sorusu bile tarih oldu. Güncellenen zaman ile zihnimizdeki eski ramazan âdetleri yavaş yavaş unutulup, silinmeye başladı. Ramazan gelince evde oluşan o tatlı ramazan hazırlıkların telaşları, ailece toplaşıp iftar açmalar, ramazan davulcularının manileriyle sahura kalkmalar, iftar öncesi top patladı mı sorusuna cevap aramalar, tek kanal zamanında sadece ankaranın iftar saatine de ayarlı olsa hep bir elden ülkece aynı kişinin ağzından duyulan iftar duaları, komşular ve mahalle arasındaki yardımlaşmalar, birlik ve beraberlik gibi daha sayılamayacak pek çok güzellikleri vardı eski ramazanların. Şimdilerde çoğu artık yok, aslında yaşatacak olan biz insanlarken zamana yenik düştük sanırım. Bunda mahalle kültürünün etkisini kaybetmesinin de önemli bir etken olduğunu düşünüyorum.

Kişi canını sıkan, hastalık, kaza, ayrılık.. gibi üzüntü duyduğu bir olay sonucunda etrafındaki kişiler tarafından "geçmiş olsun" temennisiyle en kolayından teselli edilmeye çalışılır. Evet o an için bir faydası olmadığı düşünülür, "hani işte geçmedi ki" zannedilir ancak üstünden belli bir süre geçtikten sonra o yaşanılan her neyse artık unutulup, öyle ya da böyle geçecektir. Bu temenni o ânı değil, geniş bir zaman dilimini kapsar, nihayetinde zaman herşeyin ilacıdır. En azından etrafında geçmiş olsun diyecek dostların olması da bir teselli sebebidir.

Çocukluğumuzda bizim için, belki de anneden sonra, babadan bile daha önce gelen, ebedi istirahatlerine çoktan gitmiş olsalar da ömrümüz boyunca taze kalan anılarımızın öznesi olan, elleri, ayakları, gözleri öpülesi aile büyüklerimizin başında gelen kişidir. Babaannem ilk vefat eden aile büyüğümüz olduğu için Rahmetli dedeceğim ile daha çok vakit geçirmiş olsam da bende yarattığı hisler daha derindir. köydeki evimizde hayal meyal hatırladığım o taze kuzinede pişen ekmeklerin, yanağıma kondurduğu buselerin sahibiydi. Belki de beni çocukken en güzel öpen, en güzel kucaklayan oydu. Nurlar içinde yatsınlar.

Çocukluğumuzda, 80 li, 90 lı yıllarda, trt 1 in tek kanallı olduğu dönemde, türkiyenin neresinde olunursa olunsun, herkesin iftar sofrasında izlediği, o meşhur ve tok sesiyle kim olduğunu çok merak ettiğim kişinin iftar duasını okuduğu ve çoğu kişinin o duayla iftarını açtığı programın adıdır.