Türkiye'nin memur portalı

Bizim ülkemizde olmaz, hele ki karadenizliyseniz hiç olmaz. Kahvaltıda çay, Pazara gitmeden önce çay, pazardan dönünce yorulduk diyip tekrar çay, akşam yemeğinde daha sofradayken suyu konulan ve yemekten sonra içilen yine çay. Evlerde Günde kaç öğün çay demleniyor, hesaplaması zor.

1987-88-89 yılları arasında trt1 de yayımlanan, yazar sevinç çokum'un kitabından uyarlanmış, çocukluğumda hayal meyal hatırladığım tv dizisinin adıdır. Dizide, Bulgaristan'dan türkiye'ye göç eden bir ailenin yaşadıkları, bu göç sırasında iki çocuğundan birinin (aysel adlı kız çocuğu) bulgar yetkililerce rehin tutulması ve ailenin kızlarına kavuşmak için dram dolu mücadelesi anlatılıyor. Yayınlandığı Dönemde epey ses getiren ve diplomatik ilişkileri de etkileyen bu dizide, aydan şener, serdar gökhan, mine çayıroğlu, buçin terzioğlu, ismet özhan gibi ünlü oyuncular rol almıştır.

Yaklaşık beş dakika kadar önce koca bir tabak ton balıklı spagetti yedim. makarnanın her türlüsünü severim, ancak spagetti en sevdiğimdir, hamur olup çok pişmeyecek, diri, aldente kıvamında olacak. Üstüne de sos olarak artık allah ne verdiyse, elimin altında dolapta ne varsa koyar, güzel bir akşam öğünü olarak tüketirim.

Bu durum, Biyolojide simbiyotik ilişki olarak açıklanır. Her iki tarafın da çıkar sağladığı, karşılıklı birbirinin işine yarama olayıdır. Müdür yancıdan, yancı da müdürden beslenir. Karşılıklı çıkarlar örtüştüğü ve birbirlerine faydaları dokundukları sürece bu ilişki yürür, ancak çıkarlar çatışır, fayda zinciri kırılırsa o zaman yeni müdür ya da yeni yancı arayışına gidilir.

Üzerine düşünülüp, cevap vermeye gerek bile olmayan bir konudur. Yapana saygım var, herkesin kendi inancıdır. Ancak bunu uygulayan kişiler de biliyordur ki başarıya giden yol bilmem kaç tane okunmuş pirinç yemekten geçmiyor, ancak gereken çalışmayı gösterenler ve stresini doğru yönetenler başarıyı elde edebilir. Ki bazen çok çalıştığı halde bile sınavda yapılan olmadık hatalarla, beklenen başarıyı gösteremeyen öğrenciler oluyor. Bu iş keşke öyle kolay olsaydı.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.