Türkiye'nin memur portalı

Kişinin sahip olduğu en ama en değerliği varlığıdır. Sıralama yapmak her ne kadar güç olsa da, insanın sahip olduğu için her gün allaha şükrettiği ve kendini şanslı hissetmesini sağlayan, "iyi ki var" dediği herşeydir. Bana göre Kişinin ailesi ve sağlıklı olması en büyük hazinesidir.

Söyleyecek çok sözümüz var heybemizde,

Öncesinde ve sonrasında, her şeye dair.

Zaman alır bazen toparlamak,

Lakin dökülür eninde sonunda cümleye.

Üstümüzden yük kalkmış gibi hafifler,

Kaldığımız yerden devam ederiz böylece.

Sözlük sayesinde hayatımın ilk şiir denemesini de yapmış oldum, gülücük.-hoş şiirden çok düz yazı gibi oldu yine- zira şiir en zayıf olduğum konu.

Tam 20 yıl önce 18 yaşında, üniversitede okuyan bir genç olarak, hayatta bugün geldiğimiz nokta hakkında nasıl ki bir fikir sahibi değildiysek, bundan 20 yıl sonrası için de ne olur, ne biter bilemeyiz. ancak 20 yıl sonra -yani 58 yaşında- ellerimin titreyip, gözlerimin de görmeyeceğini sanmıyorum, bunlar belki 30 ya da 40 yıl sonra ancak olabilir. Tabi ki yaş ilerledikçe fiziksel ve zihinsel gerilemeler yaşanacaktır, ancak hiç bir zaman işleyen demir pas tutmaz. Bize de mümkün olduğunca "işlemek/çalışmak" ve "ışıldamak/parlamak" düşüyor.

İçimde kalan bir meslek varsa o da ressamlık. Resim, çizim işleri belki heykel gibi sanatın el becerisi gerektiren bir alanıyla uğraşmayı isterdim ancak kendi mesleğimi de hiç bir şeye değişmem.

Dünyaya yeniden gelsem herhalde yine kimya öğretmeni olurdum. Öğretmenliği de çok seviyorum ancak branşımı, kimyayı daha çok seviyorum sanırım.

Lisede öğrenciyken en sevdiğim ders matematik, özellikle de geometriydi. ben de matematik bölümüne puanım yettiği halde-matematik öğretmenliğinin puanı çok daha yüksekti-, garantici insan olduğumdan, olmuşken öğretmenlik bölümü olsun diyip eğitim fakültesinde kimya öğretmenliğini tercih ettim. Şimdi bakıyorum çoğu öğretmen arkadaş fen edebiyat mezunu, formasyon alıp, öğretmen olmuş. Olsun ben yine de bugün olsa aynı kararı alırım, kimyayı üniversitede çok sevdim çünkü.

Başka mesleklerden öğretmenlerin yaz tatillerine karşı bazen hoş olmayan söylemler geliyor. 3 ay tatil yapıyorsunuz gibilerinden. Bir kere işin içinde olan biri o tatilin 3 ay olmadığını-1 temmuz itibariyle tatil başlar, 1 eylül itibariyle yeni yıl başlar, öğretmenin tatili biter, hele ki dyk kursları varsa ağustos başı gibi başlar, ki benim bu sene öyle oldu- bilir, bir de kimsenin elinden almadık, "çok istiyorsan sen de öğretmen olsaydın o zaman" diyip cevabını veriyorum, zira bazılarına anladığı dilden konuşmak gerekiyor.

Hamurunu pofuduk pofuduk güzelce mayaladıktan, domatesli sosunu da iyi ayarladıktan sonra, üstüne allah ne verdiyse evdeki malzemelerden kararında serpiştirip, doğru ısıda doğru sürede pişirdikten sonra, bir kere evde bu şekilde yapılan pizzayı afiyetle yiyen bir kişinin, bir daha dışarıdan pizza sipariş vereceğini sanmıyorum.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.