Türkiye'nin memur portalı

Önceki gün iftara ana yemek olarak karnıyarık yapmaya karar verdim. Okul çıkışı markete girdim, domates, biber, maydanoz gibi yan ürünleri aldım, bir kaç birşey daha alıp marketten çıkıp otobüse bindim ve otobüse biner binmez patlıcan almayı unuttuğumu hatırladım. Patlıcansız karnıyarık olur mu, elimdekileri eve bırakıp tekrar bir de patlıcan için markete gitmek durumunda kaldım. Unutkan başın cezasını ayaklar çekti. Normalde hiç yapmayacağım bir hareketti, oruçlu ve maskeden dolayı yüksek karbondioksit etkisinde olmaya bağlıyorum. Sürekli birşeyleri unutan bir insan olsam işte o zaman acil destek almak gerekir çünkü unutkanlık insanı hayatın akışının gerisinde kalır.

Uykuya dalmakta zorlanan ya da gündüz de derin uyku uyumak isteyen insanların güneş ışığından etkilenmemek ya da uyku konsantrasyonunu bozmamak için kullandığı, göz ve çevresini kapatacak şekilde kafaya lastikle geçirilen bezden bant.

Yüksek sıcaklıklarda yakılan odun, hindistan cevizi kabuğu gibi karbon bakımından zengin malzemelerden üretilir. Aşırı doz ilaç alan yada gıda zehirlenmesi yaşayan insanların tedavisi, Diş macunu üretimi ve diş beyazlatma, cilt temizliği, vücuttaki toksinleri uzaklaştırma gibi pek çok alanda kullanılır.

Tabi ki bu süreç zengin olan kimseleri çok zengin statüsüne çıkarırken(biontech üretici firması pfizerın başındakiler dünyanın en zengin milyarderleri listesine girmişler bile), fakir olanı daha da fakirleştirme ve iki kutup arasındaki farkı daha da belirginleştirme yolunda ilerliyor.

Sağlık, ekonomi, eğitim, üretim, hizmet gibi pek çok sektör bu pandemi döneminde ciddi sorunlarla boğuştu, telafisi kolay olmayacak kayıplar yaşandı. İnsanlar psikolojik olarak çok etkilendi, özellikle okul çağındaki küçük çocuklar bunun izlerini öğretim hayatları boyunca yaşayacaklar. Toplum geleceğinde bel kemiği durumunda olan eğitimdeki kayıplar, bundan sonra nasıl giderilecek, yoksa hep kayıp olarak kalacak mı, nasıl bir telafi planlaması yapılacak, Toplumun bozulan psikolojisi nasıl düzelecek, özellikle yaşlılara yapılan o kötü muameleler nasıl hafızalardan silinecek, eski alışkanlıklarımızı terk edip kalıcı olarak bu yeni düzene nasıl ayak uydurulacak hepsini zamanla göreceğiz.

Umarım bu günler gelecekte gelmesi muhtemel daha kötü günlerin habercisi değildir diyerek içimdeki karamsar emelin korkularını da dile getirerek yine de gelecekten umutlu olduğumu söyleyebilirim. eski günlere tam anlamıyla dönemesek de, uzun zamandır görmediğimiz bir arkadaşımızla karşılaştığımızda sarılıp öpeceğimiz günlere belki bir gün yine kavuşabiliriz.

Gerçek anlamda tam kapanma olmamakla ve asıl vaka sayıları 60 binleri görmüşken neden alınmadığını anlamamakla beraber en azından giden canların ve artan bulaş riskinin bir nebze azalacağını ümid ediyorum. Bu arada kararın pazartesi alınıp, uygulamanın perşembe başlayacak olması(özellikle açık olan sınıflar için) ve marketler açık olacağı için suistimale uğrama riskinin de olması, bu kapanma kararının ne kadar faydalı olacağı konusunda kafada soru işaretleri bırakıyor.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.