Türkiye'nin memur portalı

Her ne kadar bu bayram, pandemi koşullarındaki kısıtlamaların gölgesinde geçse de bayram coşkusunu yaşamak ve yaşatmak gerekir. Az önce erkenden gideyim de, kalabalık olmadan, özellikle bayram kahvaltısı alışverişini yapayım, daha şeker-çikolata da almamıştım, onu da alayım dedim. Ancak Market ana-baba günüydü, yine de alacağımı aldım. Zira Bayram hazırlıkları olmazsa olmazımızdır.

Şıklardan biri nasılsa doğru, o şıkkı da hiç bir şey bilmesem bile yüzde yirmi şansla bulurum diye güvenen öğrencilerin yaptığı hatalı düşünce tarzı. Çünkü ne zaman komple testten oluşan bir sınav yapsak notlar klasiğe göre daha düşük oluyor. Öğrencilerimizde destekli sallama diye bir özellik yok maalesef. bildikleri konuda bile sazan gibi atlayıp önüne gelen ilk şıkkı işaretliyorlar, diğer şıkları kontrol etmeye tenezzül bile etmiyorlar. Ki bu bahsettiğim sınavla öğrenci alan, proje okulu öğrencileri.

Çalıştıkça, bir şeyler ortaya koydukça kişi kendini daha verimli ve üretken hisseder, bu da enerjisine yansır. Bir şeyin parçası olmak, işe yaradığını hissetmek insanları ayakta tutan temel olgulardandır.

Kişi üretmez, boş boş oturursa bir süre sonra paslanır, iş yapma hevesi söner, enerjisi düşer, bu da kendini değersiz olarak görmesine neden olur.

Eskiden herkesin hayali olan -özellikle çok yoğun tempoda çalışanların- evde boş boş oturmak, bu pandemi süreci gösterdi ki o kadar da matah bir şey değilmiş. Bir gün otur, ikinci gün otur, üçüncü günün sonunda eee şimdi ne yapacağız demeye başlıyor insan. Ki bunu aylardır yapıyoruz. Hoş boş boş oturmuyoruz, boşluğu dolduracak evin içinde de olsa bir aktivite muhakak uyduruyoruz. Zira herkesin harcı değil boş boş oturmak, işleyen demir ışıldar.

Her başarılı insanın ya da olayın ardında, bu başarının mimarı başka kişiler vardır. Ancak öne çıkan tek bir isim olur, gölgede kalanların isimleri anılmaz bile.

Filmlerdeki tüm işi sırtlayan yan roller ya da filmi, film yapan film müziklerini hazırlayan kişiler, şarkıcının arkasındaki vokaller, bir buluşu gerçekleştiren bilimadamının asistanları vb. durumlarda ön plana çıkamayan, hakettiği değeri alamayan ve adını dahi duyuramamış kişiler, gölgede kalanlardır.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.