Türkiye'nin memur portalı

İnsanı içine çeken dipsiz, karanlık bir kuyudur.

Karşındakine istediğin kadar kendini ifade etmeye çalış, istediğin kadar dil dök; öyle değildi, böyleydi de, kişi yine kendi anlamak istediğinde, kendi fikrinde ısrar edecektir, maalesef insanların sabit fikirlerini yok etmek gerçekten de atomu parçalamaktan daha zordur.

İnsanın başına her zaman gelmeyen, gelince de büyük bir lütufla ödüllendirilmiş gibi kendini mutlu ve huzurlu görmesini sağlayan, "iyi ki" dedirten, çevresindeki kişi, olay ya da nesnelerin varlığıdır. Kişi, Hayatı paylaştığı insan ile o denli mutludur ki kendini onunla birlikte olduğu hemen hemen her an, onun eşi olduğu için şanslı hisseder; böyle bir anne-babanın evladı, onun ablası, öbürünün kız kardeşi olduğu için, yani böyle bir ailede doğduğu için kendini şanslı hisseder; kendini bildi bileli kendi kararlarını almasına fırsat tanındığı için kendini şanslı hisseder; işini severek yapıyordur, bu işi seçme imkanı olup ve bu işte ilerleyebildiği için kendini şanslı hisseder; çevresinde az ama öz sayıda arkadaşım dediği, başı sıkışınca sorgusuz sualsiz yardımına koşan kişilere sahip olduğu için yine kendini şanslı hisseder; herşeyden de önemlisi sağlıklı olduğu, kronik bir hastalığı olmadığı için kendini şanslı hisseder. Ancak çoğunlukla şansımız olan şeylerin farkına varmaz ve bunlara sahip olduğumuz için mutlu olmamız gerektiğini kaçırırız ve hayatımızdaki olumsuzluklara, ters giden şeylere üzülmekle meşgul oluruz. Aslında düşününce hemen hemen herkesin kendini şanslı kabul edeceği bir şeyi, hatta liste yaptığında alt alta sıralayabileceği çok şeyi vardır, mühim olan farkındalıktır.

Yapılan bir iyiliğe, bir emeğe, bir güzelliğe karşı kayıtsız kalmanın mümkün olmadığı durumlarda, duyulan minnettarlığı muhakkak bir ödenmesi gereken bir gönül borcu gibi üstünde yük olarak bilmek ve elinden geldiği her fırsatta bunu sahibine samimi bir şekilde hissettirmek ve dillendirmektir.

Gönlü yüce olan kişiler tarafından, karşılık beklemeksizin, tamamen gönüllü bir şekilde edilen bir teşekkür neticesinde bu borç ödenmez, bazen teşekkür edilir ama hâlâ kişi kendini boçlu ve yükümlü hisseder. zira karşındakinin emeği o kadar büyüktür ki gözünde ve gönlünde öyle bir teşekkürle bu emeğe duyulan hoşnutluk kafi gelmez. Özellikle okul hayatında bizlere emeği geçen, bizde iz bırakan öğretmenlerimiz için çok sık kullanılan bir ifadedir.

Çiçek beslemek, çiçeklerimin yaprak verdiğini, boy attığını görmek benim için büyük mutluluktur; hele ki çiçek açmışlarsa o günü bayram ilan ederim. Hergün günlük rutinimdir, tek tek kontrol ederim hepsini, kurumuş yaprakları varsa ayıklarım, suyu eksikse suyunu veririm. Bir keresinde bir arkadaştan hoya (mum) çiçeği diye bir çiçek hediye almıştım, ilk fark etmedim ama meğer çiçekte minik minik unlu bit diye bir böcek türü varmış, ayıklamaya çalıştım ama ne mümkün. o çiçeği bırakmadığı gibi diğer çiçeklerime de musallat oldular, o çiçek de dahil çoğu çiçeğimi kurtaramadım maalesef, çöpe atmak zorunda kaldım, çok üzüldüm. O yüzden fobi oldu bende, günlük kontrollerimde yaprakların altına üstüne de bakarım, böcek türü birşey var mı diye, zira erken teşhis hayat kurtarır. Evi ev yapan, yuva yapan unsurlardan biridir bence çiçekler, çiçek olan evler her daim daha samimi ve daha sıcak gelir; yaşam, ilgi ve sevgi belirtisidir.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.