Türkiye'nin memur portalı

Whatsapp sayılmıyorsa eğer, o ben oluyorum. Biraz eski kafalıyım sanırım. Whatsapp da okul işlerinden dolayı kullanmak durumunda kalmasam, onu bile kullanmayacağım, zira telefonumun şarjının canını okuyor.

Eskilerin kullandığı azıcık aşım, kaygısız başım sözünü, şimdilerde azıcık sosyal hesabım, kaygısız başım şeklinde güncelleyebilirim. Çünkü toplum olarak sosyal medya ve internet ortamını kullanmayı doğru algılamadığımızı görüyorum. Bu konuda ciddi kamu spotu, bilgilendirme, eğitim çalışması yapılması gereken eğitimli/eğitimsiz çok sayıda insan var.

Dilin bölgesel söyleniş tarzıdır. Uzun süre aynı bölgede yaşayan insanlarda bu ağız korunur. kişi doğduğu bölgeden uzaklaşır ve bu ağızla konuşmayı bırakırsa konuşma şekli de değişir, yöresel ağzı kaybolur. Ancak tamamen unutmaz. tekrar doğduğu yerde, yöresel ağızla konuşan insanlarla bir araya geldiğinde konuşma şekli hemen şiveli hâle kayar.

Aslında yöresel ağız, konuşan insanlara ayrı bir sempatiklik katar, özünü koruduğunun göstergesidir. Ancak üzülerek görmekteyiz ki bazı insanlar bu durumu küçümsenecek bir şeymiş gibi görmekte, yadırgamakta, sanki herkes istanbul ağzıyla konuşmak zorundaymış gibi.

Okula mektep, öğretmene muallim dendiği dönemden kalma öğrenciye verilen addır. Günümüzde dedeler ya da nineler kullanmaktadır, onun dışında eğitim alanında görev alan biri olarak öğrenciye talebe diyeni ne gördüm, ne duydum.

Tatile çıkmak benim için daha çok uzun araba yolculuğu yapmak, bu yolculuk esnasında farklı duraklarda anlık da olsa farklı güzellikler keşfetmek, yolculuğun sonunda memleket havasını almak, denizi yakından görmek, bağ bahçe gezisinde dalından meyve yemenin mutluluğunu yaşamaktır.

Kulakları çınlasın lisedeyken üç yıl boyunca matematik dersimize giren isa hocamızın en çok kullandığı cümlelerden biriydi, ki bir de biz kız lisesindeydik.

Bahar geldi mi, havalar ısındı mı öğrencilerde, ders çalışma hevesinin azaldığının, ilginin başka alanlara kaymaya başladığının ifadesidir.

Günümüzde artık pek sık kullanılmıyor, çünkü derse ilginin azalması için baharın gelmesine gerek kalmıyor.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.