Türkiye'nin memur portalı

Uzun yol yoculuklarında karın doyurmak için, özellikle de sabah saatlerinde, yol kenarlarında bulunan menemenciler iyi bir seçenek oluyor. Samsun'da meşhurmuş menemenciler, tavsiye üstüne samsun'dan geçerken birinde durduk ve menenen yedik. Oturacak yeri zor bulduk, o denli kalabalıktı, lezzetliydi ancak hayatımda yediğim ve bundan sonra da yiyeceğim en pahalı menemendi, o yüzden hiç unutmam, gülücük.

Annem yapar, çok da güzel olur. Ben sadece çilek reçeli yaparım, çünkü eşim sadece çilek reçeli yer, vişne reçelini sevmez ekşi olduğu için. Ben zaten reçel yemem, ancak yeseydim favorim vişne, böğürtlen ya da kara dut reçeli olurdu. Zira ben de ekşi meyvelere bayılırım. #2t5v ye katılıyorum, hangi reçel olursa olsun taze ekmeğin üstündeki sürülebilir peynirle çok lezzetli oluyor.

Bu tür numaralardan mesaj alımı ve aranmak kanun gereği yasaklanmamış mıydı, nasıl oluyor belli periyotlarla hâlâ arayabiliyorlar, anlamıyorum. İlla birilerinin canı mı yanmalı harekete geçmek için.

Canlı, güzel renkleri olan, eşini de buldu mu şakır şakır öten, hareketli, cana yakın, hoş sohbet kuşlardır. Çocukken ailem özellikle de babam kuş beslemeyi çok severdi, ancak annem de severdi de tüy dökmesi ve temizliği yüzünden pek de istemezdi. Evimizde çeşit çeşit kuşlarımız olmuştu, dönem dönem papağan da besledik, saka ve muhabbet kuşlarını da. Ancak hepsi de eninde sonunda hayata gözlerini yumdu. çocuklukta bunu anlamak ve ölümle bu şekilde karşılaşmak çok zor oluyor.

Bu seneki mezun 12 lerimizle pandemi şartları yüzünden doğru düzgün, sınıfça resim bile çekinemedik, mezuniyet töreni yapamadık, pek çoğu ile yüz yüze vedalaşamadık bile, o yüzden onlar için çok üzülüyorum. Zaten şu an tercih dönemi ve tercihlerle cebellişiyorlar, çoğunun sıralaması umduğunun çok altında. Şurayı mı yazayım, yoksa burayı mı yazayım, yoksa mezuna mı kalayım diye bana soruyorlar. Kararlarına müdahil olmadan, birşeyler söyleyip, sonunu "her şey gönlünce olsun" ile bağlıyorum.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.