Türkiye'nin memur portalı

Benim hayatımın ana rengi eşimdir. Eşimle birlikte güzel herşey, canlı ve nefes alabilir hâlde.

Türk sinemasının dört yapraklı yoncasından biri eksildi desenize. 79 yaşında vefat eden, usta bir oyuncuydu. Özellikle siyah beyaz filmlerde yerinde duramayan, kıpır kıpır hâllerini izlemek ayrı bir keyifti. Yeni nesil oyuncuların öğreneceği çok şey vardı kendisinden ancak artık aramızda yok, mekanı cennet olsun, allah rahmet eylesin.

claptone & nathan nicholson - under the moon

Şiirden pek anlamam, pek de şiir bilmem ancak şu şiirin şu dizelerini yazmadan geçemeyeceğim, pek severim;

Desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır

Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor

Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini

Ormanların en kuytusunu sende görmekteyim

Senden kopardım çiçeklerin en solmazını

Toprakların en bereketlisini sende sürdüm

Sende tattım yemişlerin cümlesini

(Cahit sıtkı tarancı, desem ki şiirinden)

Burçlardan anlamayan ve burçlar hakkında pek bir bilgisi olmayan biri olarak, yeni tanıştığım biri "burcun ne" diye sorduğunda burcumu söylemekle birlikte karşıt sorum, burçlardan anlayıp, anlamadığıdır. Eğer ki "yok ben de anlamam" cevabını alırsam, içimden "eee o zaman niye sordun ki" serzenişinde bulunurum.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.