Türkiye'nin memur portalı

Hocam şuanki sistemde, feni seçen 11. Ve 12.sınıf öğrencileri için bile fizik kimya biyoloji dersleri seçmeli ders statüsünde. Gerisini siz düşünün.

Peşinden atlı koşturuyormuşçasına hızlı hızlı yiyen -ki ben de çok yavaş yemem ancak bu denli değil- daha yutmadan yenisini ağzına tıkan; yemeğin bazı kısımlarını ayıklayıp, ayıkladığı kısımları yiyen, diğer kısımlarını yemeyen; yemeği yerken ağzını kapatma zahmetine girmeyen ve itici sesler çıkartan insanlarla aynı masada yemek yediğimde yemekten soğuyorum, tüm iştahım kaçıyor.

Günümüzde, Lise öğrencilerinin öğretmenlerine hitap şeklidir. Öğrenci, "öğretmenim" dediğinde garipsiyorum. Daha çok alt kademelerde öğretmenim şeklinde hitap yaygın. Lise düzeyinde öğrenci artık, "hocam" şeklinde öğretmenine sesleniyor.

Aktif yazar sayısı bir elin beş parmağını geçmeyince, büyük umutlarla açılan başlığın arada kaynaması ve hiç entry girilmemesi doğal bir durum olabiliyor. "Olur böyle şeyler, her yazarın başına gelir" diyip, yeni konularla başlık açılmaya devam edilir.

Durumu tam net olmayan bir olaya netlik kazandırmak, belirsizliği gidermek, bir sonuca bağlamaktır.

Örneğin birbirini seven iki gencin nişanlanarak, nişanlı adını almaları.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.