Türkiye'nin memur portalı

Bir işe ya da kişiye tüm varlığı ile bağlanmak, hayatının merkezine koyup hep merkezinde tutmak, ondan başka bir şeyle ilgilenmemektir.

Doktorlar, ömrünü insan sağlığına; bilim adamları, ömrünü araştırma ve icatlara; sevgili, ömrünü sevdiğine adar.

Çocuğunu oyalamak için Basit örneklerden başlayıp, alıp başını giden, işi çok üst düzey aşamalara çıkartan, bunu bir kazanç kapısı haline getiren tanıdıklarım var. ancak bu iş bana göre değil, ben hobi olarak taş boyamayı tercih ediyorum.

Bir nevi üç maymunu oynamak; "görmedim, duymadım, bilmiyorum" demektir. Bu davranışı gösteren kişiler silik karaktere sahiptir. bana dokunmayan yılan bin yaşasın mantığına bürünmüştür. bir sey söylemek istediğinde, laf dilinin ucuna gelir, ancak vazgeçer. Ya iş üstüme kalırsa, ya oklar bana dönerse, dertsiz başıma bir de dert mi açayım diyip, o lafı yutar ve sessizliğine sığınır. Ancak bu yaptığının yanlış olduğunu, kendisinin başına bir şey geldiğinde ve kimse ona destek çıkmadığında fark eder, ancak iş işten geçmiş olur. Çünkü kişi ömrü boyunca kimsenin arkasında durmamışsa, yarın bir gün o da arkasında duracak kimseyi bulamaz.

Herhalde bir tıp öğrencisi olsaydım ihtisas alanımı beyin cerrahisi olarak seçerdim, beynin yapısına ve işleyişi üzerine yüksek eğitimimi tamamlardım. Ki tüm bu yıllarımı vererek beyin üzerine araştırmalar yapsam da hala öğrenemediğim, eksik kalan, bilinmeyen ve keşfedilememiş yanları olduğunu fark ederdim. Benim için beyin en gizemli organlarımızın başında geliyor. Çünkü daha insan beyninin ne kadarının kullanılabildiği bile onca araştırmaya rağmen net değil.

12.sınıfların dyk kursları yarın yüz yüze eğitime devam edecekmiş, çok şükür güzel haber. aktif çalışmaya geri döneceğim diye-haftada iki gün için de olsa- çocuklar gibi seviniyorum.

Zira Bu eve kapanma olayını katı bir şekilde uyguladığım için bana hiç iyi gelmiyor. Psikolojimi alt üst ediyor, kilo almak bir yana, veriyorum, uyku düzenim şaşıyor, fobilerim zirve yapıyor. O yüzden kendi açımdan bana yarayan bir yanını göremiyorum.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.