Türkiye'nin memur portalı

-çaylaklar ve kıdemliler

-dağınıklar ve düzenliler

-etçiller ve otçullar

-tembeler ve çalışkanlar

-inatçılar ve uysallar

-hayata siyah gözlükle bakanlar ve hayata pembe gözlükle bakanlar

-düşene bir tekme de ben vurayım diyenler ve düşenin elinden tutup ayağa kaldıranlar

-para ile mutlu olanlar ve huzur, sağlık, başarı gibi manevi değerlerle mutlu olanlar

-çayı şekerli içenler ve çayı şekersiz içenler

-yemek için yaşayanlar ve yaşamak için yiyenler

-empati yapmayı bilenler ve empati yapmayı bilmeyenler

-aldığı eğitim ile cehaletini gideremeyenler ve aldığı eğitimle cehaletini giderebilenler

.

.

Şeklinde insanları pek çok başlık altında ikiye ayırmak mümkündür.

Sözlüğün kimyacısı olarak önemli bir düzeltme yapmalıyım, #2v0h de dendiği gibi kolonyada metil alkol(ch3oh) bulunamaz. Mazallah bağımlılık değil, körlük ya da ölümüme sebebiyet verir. Kolonyada etil alkol(c2h5oh) mikrop öldürücü vazifesini görebilmesi için en az yüzde 70 oranında bulunmalıdır.

İlk keşfedişte zincirleme gerçekleşen bir fisyon tepkimesi gibi kontrolsüz bir yazma ihtiyacının dışa vurumu, zaman geçtikçe kelimeler döküldükçe rahatlayıp, dinginleşme ve sonunda durulma dönemine geçiş. İlk heves zamanla kayboluyor ancak yine de yazmanın verdiği hafiflik duygusu kişiyi yine burda bulduruyor kendini.

Yanlış zamanlama sonucu dünyaya gelmenin bedelini, yediği ilk ayaz ile ödeyecek olan, şanssız çiçektir.

Dört ayı aşkın süredir sözlükte aktif olarak paylaşımlarda bulundum. İşin açıkçası, Bu kadar uzun süre yazabileceğimi bile tahmin etmiyordum.Şimdi tamamen kendimle ilgili sebeplerden ötürü sözlükte yazmayı bırakıyorum. Bu süre zarfında, ortamı renklendirip paylaşımlarda bulunan diğer yazarlara ve arada kafalarını şişirdiğim sözlük moderatörlerine teşekkür ediyorum. Yazmaya devam eden yazarların kalemleri dâim olsun.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.