Türkiye'nin memur portalı

Günde çalıştırdığı bulaşık makinesi ile övünenleri gördükten sonra, evin her yerini stadyum gibi aydınlatmaya çalışan insanlarda yapılmayacak olan eylemdir. Enerji tüketimi ve doğal kaynakları bilinçli kullanma dersi, öyle lafta olsun diye değil, gerçekten, uygulamalı bir şekilde ilk okuldan itibaren verilmelidir. Doğru enerji kullanımı, Küçük yaşta edinilmesi gereken bir kazanımdır.

Yeni öğrenilen bir şeyin, yeni girişilen bir işin daha ilk aşamalarından geçiyor olmaktır. Yürümek ve koşmak için gerekli olan emekleme döneminin içinde olmaktır. Bedensel ve zihinsel olarak Yapılacak çok fazla iş vardır, çok fazla emek, çaba harcamak gerekecektir eğer ki yolun sonuna gelinmek isteniyorsa. İş yükünden korkup, ilerleme gösterilmezse hep yolun başında kalınır.

Yeni bir dil öğrenmek, bir mesleğe daha yeni atanmak, bir dükkan açmaya karar vermek .. daha yapılacak çok iş var demektir.

Ülkemizdeki adalet sistemine karşı şu son bir hafta içersinde hissettiğim duygudur. Hukuk sisteminin sıradan vatandaşa eşit muamele göstermediğine bizzat şahit olduktan sonra, öncesinde edilgen olarak zedelenen adalet inancım, şahsi olarak sıfırlandı. Kanunlar,yönetmelikler, kişisel hak ve özgürlükler sadece o kütük gibi kanun kitaplarının tozlu raflarında teorikte, laf olsun diye varmış, uygulamada dayatmadan ve söz hakkına sahip olmamaktan başka birşey yokmuş.

akrabalar ne der, komşular ne der diye elalemin ne düşündüğüne göre karar vermek yerine, evladının, eşinin mutluluğunu ve geleceğini düşünerek aile içi kararlar alınmalıdır.

Aile, diğer aile dışı etkenlerin dışında kalarak, bağımsızlığını ilan edebilmelidir.

Toplum olarak en sevdiğimiz şeydir, kusur bulmak, kusuru üzerinden karşındakini yıpratmaya çalışmak ve o kişiden yeterince nemalanınca bir diğerine geçip aynı şeyi tekrarlamak. Bunu hobi haline getirene sormak lazım, kendisi sütten çıkmış ak kaşık mı acaba. Kusuru olmayan kim var, Kimse mükemmel değil. Normalde insan, sevdiği insanın kusurlarını öne çıkarmak yerine, örtmeyi tercih eder, demek ki bu iş, sevgisizlikten kaynaklanıyor.

21 yaşından itibaren düzenli iş hayatının içinde olan biri olarak, gençken hiç böyle bir korkunun içinde olmadım. Çalışmak, kendini iş düzeninin içinde kaybetmek, akşam pili bitmiş bir şekilde eve gelip, ertesi gün yine aynı düzenin içinde devam edecek gücü bulmak, benim için cesaret ve azim gerektirici bir durumdu. Üniversite çağında daha çok korktuğum şey ya atanamazsam yani o çalışan insanlar içerisinde olamazsam, Atansam bile doğuda çok zorlanır mıyım, yapabilir miyim, üstesinden gelebilir miyim korkusuydu. Korkunun ecele faydası yok, bu çarkın içersine girildi mi, insan üzerine düşen sorumlulukları yapacak gücü bazen zorlansa da öyle ya da böyle buluyor. İşini severek yapan kişiler için korku yerini, rahatlamaya bırakıyor.