Türkiye'nin memur portalı

mezarlığı ziyaret ettik.

uzamış otları temizledik.

kabirlerin yönlerine pek dikkat edilmemiş. Demek ki pek umursayan yok.

taze bir mezarla karşılaştık. Akrabayız.

henüz etrafı çevrilmemiş.

üzerinde bilgiler olan basit bir ahşap başlık, etrafını çeviren çıtalar, bir adet tesbih, kadın olduğunu belli eden başlığa sarılı bir oyalı yazma...

onu tanıyordum, bizden birkaç yaş belki on yaş kadar büyüktü.

yasin okunuyor telefondan, sessizce dinliyoruz, çocukluğuma gittim:

bana sürekli vasiyetini söylüyordu:

daha altı yedi yaşındayım, yerine getiremem, kimseye söz geçiremem ama anlatıyordu.

şekerleri mezarların taşına bırak, bu ağacı deden dikti, yayladan getirmişti, içeride duvarda resmi asılı olan, beni bu çam ağacının dibine gömün, babamın yanına ... işte benim yerim tam burası ( elindeki bastonu oraya uzatıyor ) öldüğüm zaman sakın ağlamayın, gülerek türkü söyleyerek gidin. sonra mezarlarda yatan kişileri tanıtıyor.

Bu babam, bu kız kardeşim, bu deden/ resmi olan ( eski insanlar eşim ya da kocam demiyor kendi deyimleriyle ar ediyorlar ) sonra hikayelerini anlatıyor. aslında bana anlatmıyor sayıklıyor sanki ama ben dinliyordum ve hepsini de hatırlıyorum.

Ne zaman mezarlığa yavaş yavaş tırmanarak çıksak

aklıma ilk o cümle geliyor.

Hüvel baki.

kanalı arada izliyordum.

objektif olmaması haricinde güzel bilgiler aktarıyordu.

objektif olmamasından kastım şu: bazı konulara şüpheyle yaklaşıp bazı konuları kesin gerçek olarak kabullenip anlatımına bu şekilde devam ediyordu.

şüpheci insanın her konuya şüpheyle yaklaşması gerek.

Ülkeden ayrıldığını ve Arnavutluk'ta yaşadığını çünkü rahatsız edildiğini söylemişti.

gördüm

daha görmem herhalde

pahalı pahalı

artık: bir ses duydum çat diye, inşallah telefonum değil leğen kemiğimdir diyorlar.

tavaya girene kadar mücadele eden balık.

dedi ki : bazı balıklar çiftliklerden kaçıyor.

dere balığı değil ama oltaya ağa arada yakalanıyorlar.

onların lezzeti nasıldır bilmiyorum.

belki dereye ulaştıkları ve doğal beslenmeye başladıkları için daha lezzetlidirler.

neyse elektrik verip dereyi kurutmadıkları sürece sakınca yok da

adamlar veriyor suya elektriği bazen kendileri de çarpılıp can veriyorlar.

cahillik böyle bir şey mesela

akarsuya elektrik veriyorsun, suda kim var kim yok ileride insan mı var düşünmüyorsun

binlerce canlıyı yok ediyorsun arada kendin de gidiyorsun.

buraya nereden geldim, nasıl geldim, niye geldim

neyse.

üst yorumlara tamamen katılaraktan

ilave olarak;

tamamen duygusal bir canlı olmamız.