Türkiye'nin memur portalı

Düşünmek iyidir.

Çünkü çoğunlukla tek kişilik sınırları belli kontrol edilebilir bir eylemdir.

Zamanda ileri geri sarılabilir, What if yapılabilir, seçenekler gözden geçirilebilir.

Dünyanın en güzel işlerinden biri düşünmektir.

Evlenmek eylemi ise sanıldığının aksine iki kişilik değil sülalelerin genişliğine göre çok kalabalık bir eylem olduğu için kontrol dahilinde olamayan değişik bir eylemdir.

Bir ordu komutanındaki kararlılık,

Bir devlet başkanındaki irade,

Bir finans uzmanındaki basiret,

bir psikiyatristteki derin analiz yeteneği,

bir evliyadaki sabır,

Her neyse bekar insanları korkutmamak gerek.

Dehşete düşürmek gerek !!

Şaka şaka, herkes evlenmeli, bu cümbüşlü ortamlar kaçırılmamalı. :) :)

Lanetli mutfak eşyası.

İşi bittikten sonra derhal ocaktan uzaklaştırılmalı mutfağın en ücra köşesine kaldırılmalıdır.

Aksi takdirde yağ ve is içinde kalıp sürekli kimyasallarla Alaaddin'in sihirli lambası gibi ovmak gerekir.

Rutine dönüşünce sinir bozukluğu yapar.

Kimyasallardan nefret ederim.

Henüz cep telefonları yokken, sabit hatlar varken yapılan saçmalıklar.

Kimseyi telefonla işletmedim ama iki kere başıma çok kötü ve komik olaylar geldi.

Birincisi malum eve internet bağlatırken zorlanıyorduk.

Bütün kardeşler odada koca kafalı bilgisayarın başında internetle uğraşıyoruz.

Aradık süperonline mıydı neydi.

Bir adam açtı.

İnternete bağlanamıyoruz dedik.

Adam talimatları teker teker uygulatıyor bize ama kalabalığız ve kavga kıyamet gidiyor odada.

Argo, itiş kakış ne ararsan var.

Bir yandan da adamı duymaya çalışıyoruz.

Telefon benim elimde olduğu için ve bir yandan talimatları duymaya çalışıp bir yandan laf anlatmaya çalıştığımdan birdenbire sinirlerim bozuldu ve gülmeye başladım.

Sinirden telefonu yatağın üzerine fırlattım ve kahkahalarla gülüyorum.

Gözümden yaş geliyor ama bana daha çok kızmaya başladılar "Alsana telefonu adam bekliyor" diye.

Telefonu tekrar elime aldığımda adam da telefonun diğer ucunda gülüyordu.

Yapacak bir şey yok.

İtiş kakış bir şekilde hallettik internet işini.

Diğeri daha feci,

Evde su bitmiş su siparişi verilecek

Sucuya su isterken yanlış bir kelime söyledim ve kendimi tutamayıp gülmeye başladım,

Sonra düzgün söylemeye çalışırken cümlenin aynı yerinde yine aynı kelimeyi yanlış söyledim ve bu sefer kahkaha atmaya başladım.

BAna baksanıza siz benle dalga mı geçiyorsunuz diye bağırdı adam.

Yeminler ettim yok abi vallahi eve su lazım diye kapattım telefonu.

Su gelince de kapıyı ben açmadım.

Bir daha da orayı aramamıştım.

Bir gün vapurdan inmiş yürüye yürüye gidiyordum.

Çok da dalgındım.

Baktım koluma biri girmiş.

Hem yürüyor hem de hararetli hararetli bir şeyler anlatıyor.

Sesimi çıkarmadım.

Epeyce anlattı.

Sonra döndü bana baktı.

Ben de ona baktım.

Aaa bu değilmiş dedi ve kolumu bırakıp gitti.

Ne konuştuğunu dinlemedim, dinleseydim cevap verirdim.

Biraz kendi kendime güldüm yoluma devam ettim.

defterlerin boş kalan sol çizgi arkasına desenler yaptığımız dönemlerden kalan sağ üst köşedeki kırmızı yıldızlar. Yanına da pekiyi notu düşülürdü zaman varsa.

Defter çok temiz olmalı.

Yazı okunaklı olmalı.

İmla hataları olmamalı.

Başlıklar kırmızı kalemle yazılmalı.

Ek olarak bu kenar süslerini genellikle kız öğrenciler birbirlerine bakarak geliştirirlerdi.

Yılan şeklinde kıvrımlı bir çizginin sağ ve soluna baloncuklar yerleştirirler,

Ya da sepet örgü şeklinde çizgileri birbirleriyle birleştirirler,

bazıları da üşenmeyip aşağıya kadar bir sarmaşık çizer üzerini yapraklar ve en bilinen çiçek olan papatyalarla süslerdi.

Hepimiz birden defterin sağ tarafını sevenler kulübüne üyeydik.

Ataşlar renkli değildi, birkaç tane varsa ne mutlu bizeydi.

defterlerin kenarlarını ataşla mutlaka tuttururduk, bakkal defteri gibi olmasın diye.

Kantinler rutubet, simit ve kırtasiye ürünleri yüzünden diye tahmin ettiğim gizemli bir şeyler kokardı.

öğretmenlerin sürekli okula pahalı ürünler getirmeyin diye uyardıklarını hatırlıyorum.

Dersi dinlemeyip voltranlı her tarafı bölmeli kalem kutuları izlerdik.

Ondan herhalde.

Öğretmenlerimiz fırsat eşitliğinden de yanaydı.

O konuda hiç içimiz burkulmadı.

Yardımları durumu zayıf öğrencilere gizli gizli ulaştıran öğretmenlerimizi hatırlıyorum.

Öğrenciyi hiç rencide etmezlerdi.

Sınıfın içinde ya da okul kürsüsünde ifşa etmezlerdi.

Öğretmenler odasına çağırır, onlara elleriyle yepyeni önlükler, ayakkabılar, paltolar giydirirlerdi.

Bazen başarılarından dolayı onları tahtaya çağırır, kuvvetle alkışlatırlardı.

Çok çekingen öğrenciler vardı ve öğretmenler onları kazanmak için her şeyi yapıyorlardı.

İsmi lazım değil ilkokul birinci sınıfta sınıfımızın en miniciği çok tatlı bir erkek öğrenci vardı.

Virgüllere birgül adını veriyordu.

Onları o kadar sevmişti ki her iki kelime arasını kırmızı kalemle virgüllerle donatmıştı.

Öğretmeni hatırlıyorum:

Oğlum bu ne!

Birgül öğretmenim.

Yan sınıftaki öğretmen gelir, ayaklarına basar onu yukarı doğru çekiyormuş gibi yapardı.

Oğlum çok küçüksün çabucak büyümen lazım derdi.

Kocaman oldu mu bilemiyorum.

İsmini hatırlıyorum ama soyadı aklımda yok.