Türkiye'nin memur portalı

bir de ben öyle yaramazlıklar yapmadım, işimdeyim gücümdeyim, kimsenin ekmeğiyle, canıyla oynamak haddime değil diye çark etmeyi gerektiren bir ideolojidir.

onuncu yıl marşı'nı da haykırarak okuyabildin mi senden büyük neferi olmaz.

oğlum yazmiyim diyorum dayanamayıp gene yazıyorum dediğim başlık.

evvela konunun başlığı bile olaya ne kadar yanlı bakıldığının göstergesi. güzel ülkemde "maç"denilince herkesin aklına futbol gelmesi üzerinde konuşulması gereken asıl "sorun" bence...

entrylere gelince;

bir kere dünya ahret bacımızdır lafını espri kabul ettik aldık. eyvallah. ikincisi maç izlemiyorsa medcezir dizisini izliyodur muhabbeti de baymadı mı sizce? bi başka kafadaki arkadaş da zamanın birinde, aşağıdaki bkz.da bulunan asıl konuda ulvi görüşülerini dile getirmişti, jimnastik seyreder falan. haklıdır aslında, eğer "maç"tan kasıt futbol ise, jimnastik seyretmeyi bin kez tercih ederim şahsen. elbette dizi de seyrederim ama medcezir denen diziyi fragmanlarından biliyorum sadece. nick'im üzerinden topa girmeye çalışan arkadaşlara duyurulur. ben bu nicki aldığımda o dizinin daha senaryosu bile ortada yoktu. nick'imin hikayesi bir başka yazının konusu olduğu için burda girmiyorum.

entel gibi görünmenin veya sahiden entel olmanın da futbol sevmekle bi ilgisi yok. ismi aklıma ilk gelen tanıl bora'dır bu konuda. son derece entelektüel bir akademisyen ve bir o kadar da futbol hastasıdır. ama futbolu kitabını yazacak kadar (sahiden futbol ile ilgili bir kitabı var) da iyi bilir. bu gibi adamların sayısı azımsanmayacak kadar çok bu ülkede. ancak mesele tam da burada işte; bizim ortalama futbol seyircisi "erkek"lerimiz alınmasınlar ama hödük gibi takip ederler futbolu. kahve muhabbetinin ötesine geçmez bildikleri, konuştukları. e be adam, nerdeyse ömrünün 3/4 ünü vermişsin bu oyuna, biraz derinlikli öğren, derinlikli konuş, sahiden suya sabuna dokunur yorum yap değil mi? ama yok, futbol da futbol deyip dururlar, takımları için ölürler, erkekliklerinin bir uzantısı sayarlar da ne hikmetse dişe dokunur bir başarısı da olmaz bu ülkenin futbola dair. gerçi neye dair başarısı var onu da bilmem de, bari futbolda olsaydı...hepiniz futbolcusunuz ya, hepiniz sakatlanmasaydınız şimdi kesin 4 büyüklerden birinde oynuyo olurdunuz ya, hani sizden iyi taraftar da futbolcu da olmaz ya...kendinizi tatmin edip durun böylece emi, büyüklerinizden öyle gördünüz siz de devam edin, torunlarınız da kesin sizin gibi olur, ilelebet futbolda nal toplar durursunuz. şike olaylarına girmiyorum bile...

maç denince aklına futbol gelen bi ülkede futbolun içler acısı hali ortada. keşke seyretmekle kalmasanız da somut bi başarı görsek ama nerdee...

demem o ki sizin gibi olmayı reddeden, futbol duyunca tüyleri diken diken olan erkeklere ( evet erkeklik size ait bi durum değil uyandırayım) laf etmeden önce, iğneyi mi batırırsınız, çuvaldızı mı bilmem ama bişeyler batırın kendinize. ben de o arada entel entel takılıp, futbol sevmeyen erkeklerden hoşlanan kadınlarla vakit geçirmeye devam ederim. dizileri de seyrederim, tiyatroları da, "maç", yani karşılaşma (entelim ya yabancı dilim de var övünmek gibi olmasın) olan futbol hariç, her türlü oyunu da... arada kitap da okuyun ama kitap gibi kitap olsun...öptüm kib bye.

soru şeklinde başlık ilk defa görüyorum. kurallara aykırı olmasın sakın? (sımayli)

"uzun zamandır böyle" diyerek cevapladığım sorudur.

sigara içmenin de dahil olabileceği başlık.

rahmetli de içerdi...

böyle bir arkadaşım vardı diye anılara daldıran başlıktır.

hakikaten, herif yürürken bi şey söyleyeceği zaman eliyle omzumu tutar, kendisi durur, beni de haliyle durdurmuş olurdu. ulan bişey değil, o durumda adamın anlattığına da konsantre olamıyordum. o durdurulmuşluk hissi kulaklarıma perde gibi iner, adamın sadece dudak kıpırtılarını görürdüm. "neden burhan neden beni durduruyosun oğlum?" diye içimden geçirir, sonra bu sözünü bitirince yürümeye devam ederdik. bi süre (bunların hepsi aynı gün içinde, yarım saatlik bir sürede oldu) böyle yürüyüp mesasfe aldıktan sonra burhan gene omzumu tutar, aynı senaryo bir daha yaşanırdı. o esnada ben de burhan'ın psikolojik sorunları olup olmadığını düşünür, o kendince bişeyler anlatırken, dudak kıpırtılarına bakar, içten içe üzülürdüm bu haline. çünkü daha evvel böyle bişeyi onda görmemiştim. yürürken aynı zamanda konuşabiliyordu burhan, bunu yapabiliyordu. peki ne olmuştu da o gün böyleydi? en son ne zaman konuştuğumuzu düşündüm burhan'la. o beni durdurup durdurup bişeyler anlatırken ben de aklkımdan bunları geçirdim her seferinde. acaba ailevi bi sorunu mu vardı? yoksa ergenliğin bünyeye kazandırdığı bir tür semptom muydu bu? (yaşımız da elbet 14-15 civarıydı) bu durum kalıcı mı olacaktı burhan'da?. ben buna nasıl dayanacaktım?

bunları düşünürken burhan'ın dudak kıpırtılarını görmezden gelip onu uyarmak istedim. burhan dedim, "yürürken beni durdurmasan? bak oyalana oyalana yürüyoruz zaten, sen hem yürü hem de anlat. hem sen duruyosun hem de beni durduruyosun. sıkıldım valla hea..." kabilinden birşeyler geveledim. üç aşağı beş yukarı bunlardı söylediklerim. sitemle karışık bir uyarı...ancak bizim burhan hem bişey demedi, hem de ilk fırsatta yine beni durdurup konuşmaya devam etti. durum can sıkıcı bir hal almaya başladı. inadına yapıyo diycem nerdeyse ama burhan öyle bi herif değil! şu hayatta tanıdığım en saf ve temiz insanlar listesinde ilk üçe rahat girer. belki 1. bile olur yani o derece...(hala da öyledir, bir çocuk babası burhan)

neyse ki bu hali fazla uzun sürmedi. o günden sonra ne kadar süre görüşmedik hatırlamam ama bu tik'ini bıraktığını görmek beni sevindirmişti.