Türkiye'nin memur portalı

alınganlık yapmaya gerek olmayan, kişisel bir isteğin sözlük formatına uygun şekilde dile getirilmesidir.

ancak gerçekler böyle değil maalesef. siyaset yapmak tanım olarak saçma olsa da hayatımızın içinde, hemen her konuda fikir beyan etmemizdir aslında var olan. yanlış olan, bir siyasi partinin borazanlığını yapmaktır. zaten sözlükte bu gibi yazarlara da kimse kıymet vermiyor. burayı kendi sığ düşüncelerinin reklamını yapabilecekleri, aldıkları ücreti hak etmeye çalıştıkları bir alan olarak görseler de, zamanla farklı konulara da değinmek zorunda kalıyorlar. bu iyi bir şey aslında. okunmadıklarının ya da bizlere itici geldiklerinin farkındalar. başka konularla da "ben buradayım" demeye çalışıyorlar.

her klavyesi olanın yazar olduğu günümüzde bu kadar yazılandan iyi bir şey bulmak da okuyucuya kalıyor.

ben de şahsen futbol içerikli başlıkların mütemadiyen hortlamasından rahatsızım. sanki insanlar sadece futbolla yatıp kalkıyorlarmış da başka dertleri yokmuş gibi geliyor. halbuki bu insanların da bir aile hayatları, bir arkadaş ortamları, bir hayatları var. futbol bu kadar işgal etmiyordur sanıyorum. her neyse, rahatsızlığım devam ediyor ama alıştım artık.

siyasi konular sözlükte tek başına bir anlam ifade etmiyor evet ama olmadan da olmuyor. sözlükte başka neyden bahsedebiliriz ki diye düşündüm bi ara. hakikaten, bunları çıkarınca geriye pek bişey kalmıyor.

yazar ve akademisyen fatih yaşlı'nın politik inceleme serisinden bir kitap.

türkiye'de bir ideoloji olarak türkçülük'ün konjonktür içerisinde evrilerek "türk-islam ülküsü"ne nasıl dönüştüğünü incelediği bir yapıt. yazara göre bu sürecin baş aktörlüğünü üstlenen dört isim var:

nihal atsız (ırkçı-turancı),

nurettin topçu (anadolucu-antikapitalist),

necip fazıl kısakürek (antikomünist-islamcı),

son olarak da seyit ahmet arvasi (islamcı-ülkücü).

kitap daha çok akademik bir bitirme tezi havasında, bolca alıntı ile ilerlese de yazarın amacı ana ideolog olarak kabul ettiği bu dört ismin doğrudan kendi yazdıkları üzerinden muhafazakar düşüncenin türkiye siyasetine verdiği yönü okura sunmak. bu sayede bu isimlerin kendi paradigmalarını kendi ağızlarından okuyabiliyorsunuz. yoruma gerek bırakmayacak açıklıkta metinler seçmiş yaşlı. bu da laf kalabalığına maruz kalmadan fikir sahibi yapıyor okuyanı.

yazar, kendi yorumlarını her bölümün sonuna saklamış. "sonuç" başlığı altında, yaptığı alıntıların günümüz siyasetinde nelere denk geldiğini, ideologların (özellikle necip fazıl) siyasi otorite mensuplarının zihin dünyasında ne derece kıymetli olduklarını anlatıyor.

türk sağı'nın tarih içerisinde "milliyetçi-muhafazakar" kimliğini nasıl edindiğini ve bu sahiplenişin küresel-emperyalist dünya ölçeğinde nerede yer aldığının tespiti için bile okunabilir. soğuk savaş döneminin "yeşil kuşak projesi" içinde kendilerine biçilen rolün dışına çıkan sağ ideolojilerin modernite karşısındaki çaresizliği de yazarın marksist tarih okumasıyla okura sunuluyor. bu, aynı zamanda türkiye tarihini anlatmada başvurulan merkez-çevre modeline de bir eleştiri.

hepsinin ötesinde, şu an tartışmayı bile geçip kuluçka dönemine giren "türk tipi başkanlık" modelinin, aslında nfk'nın "ideolocya örgüsü" kitabındaki "başyücelik devleti" ile ne kadar benzeştiğini göstermesi bile ufuk açıcı.

başka partilerden cehape, mehape, hadepe diye bahsedenlerin alınganlık gösterdikleri kısaltma.

en nihayetinde kısaltmadır, parti adı da kutsal metinlerde geçmediğine göre dinen de caizdir. sen ak parti dersin öteki a.k. partisi der, diğeri akepe der, kimi o şekil giyinir kimi bu şekil giyinir, herkesin giydiğine kimse karışamaz.

.

.

.

siyaseti parti isimleri telaffuzu çekişmesine indirgemek gericiliktir, yozluktur.

bak bu biraz sırıtan bir başlık olmuş olabilir ama mesaj olarak, hatt bkz olarak kullanılmaya son derece uygun bence,

bence yaani :))

bazı yazarların üsluplarının birbirlerine çok benzemesi üzerine okuyanda uyanan hissiyat.

üsluplar benzeşebilir tabi.

aynı çaktırmadan laf vurmalar falan çok tanıdık...

hmm...