Türkiye'nin memur portalı

artık çözüldüğü düşünülen sorunların bir daha yaşanmayacağı umuduyla başlayan durum.

iki medeni insan, gerek kişisel gerekse çevresel faktörlerin etkisiyle ayrılmışlardır. beraberken de, allah var, samimiyetle ve minnetle seviyorlardır birbirlerini. olan olmuş, eskiye sünger çekilmiştir. verilen sözler, alınan kararlar tam bir ciddiyetle uygulanacaktır artık. iki seven yürek tekrar bir araya gelmiştir. şu kavanoz dipli dünyada her gün yaşanan onca sıkıntıya, savaşa, acıya, tutarsızlıklara nanik yapmışlar, üç günlük dünyada, birbirleri için çarpan yüreklerini (ayrılığın sebebi ne olursa olsun) tekrar kavuşturma azmi ve dirayeti göstermişlerdir. bu açıdan kutlanası bir davranıştır elbet. öyle ya, sevdiğinin gözlerinden gayrısı yalan değil midir?

tekrar başlarlar fakat, ayrılığa sebep olan sorunların çözülmediği farkedilir. büyük bir yıkımdır bu. teerkeden için de terkedilen taraf için de böyledir. sonrası gurur, sonrası "ben buyum, böyleyim"ler, sonrası acı, sonrası hüzün...taraflardan en az biri sorar kendine; "ee, ne oldu ki şimdi?, neden ben, yine ben, neden bir kere de biz haklı çıkmayalım ki?, neden hep elalem haklı çıkıyor?...

düşünceler uzar gider böyle. siz de kendinizi "bir daha asla" derken bulursunuz. zorla güzellik olmaz sözünün sizin için söylendiğini anımsarsınız sonra. zorlamışsınızdır çünkü güzel günler yeniden gelsin diye... ama giden gittiği yerde kalmalıdır maalesef. yüreğine taş bas güzel kardeşim, şunu da unutma ki o elalem hep haklı çıkıyor.

Gündeme şu sıralar gelmiş olması manidar olan konu.

Cezayir'e ilk olarak 1954 ve 57 arasında menderes döneminde silah göndermişiz. O dönem dış politikada nato üyesi olarak, cezayir'i işgal eden fransa'yı kerhen desteklerken, el altından da cezayirli direnişçilere libya üzerinden silahlar bağışlamışız. Tabi kerhen mi gönüllü mü destek vardı halen tartışılan bir konu. Zira, aksi görüşte pek çok yayın var. Ancak silahların gönderildiği aşikar. Gerek dönemin tanıkları, libyalı yetkililer, gerekse de yassıada duruşmalarında menderes ve dönemin dışişleri bakanı zorlu'nun bu konuda yargılanmaları, silah gönderme işinin gerçek olduğunu kanıtlıyor.

Bunlar bir yana, şu an gündemde türkeş'in, katıldığı bir programda cezayir'e destek amaçlı 1960'ta silah gönderdiğini açıkladığı video kayıtları var. Bizzat kendisinin gönderdiğini söylüyor. Elhak, doğrudur, rahmetli yalan söyleyecek biri değil. Ancak dönemin koşulları gereği bunu nasıl ve neden yaptıklarının açıklığa kavuşturulması gerekiyor. Sovyet korkusundan nato'ya üye olmuş bir ülkenin subayları bir darbeyle işbaşına gelecekler, darbenin akabinde nato ve cento'ya bağlılıklarını deklare edecekler, o hengamede bir de müttefikleri olan bir ülkenin '"düşmanına" silah yardımı yapacaklar?? Neden ve nasıl?? Nedeni meçhul... Dönemin tanıklarının açıklamaları ilerleyen günlerde medyayı bol bol işgal edeceğe benzer. En azından seçime kadar.

Benim düşüncem, o sırada fransa'nın başında bulunan general de gaulle faktörü. Adam asi, adam dikbaşlı, adam ille de nükleer silah geliştirecem diye abd ve ingiltere'nin korkulu rüyası olmuş. E cezayir'de de hazır bir savaş hali var. Fırsatı ganimet bilip de gaulle'ü alaşağı etmek istemiş olabilirler pekala. Cezayir'deki isyanı bastıramayan bir lider koltuğunda fazla oturamaz düşüncesiyle nato üyesi bile olsa, fransa'ya bir ceza mahiyetinde cezayir'e yardım etmek istemiş olabilirler. Bunun için biçilmiş kaftan da türkiye elbette. Ver silahları, gemilere doldurt, denizden geçerken görmezden gel, libya üzerinden cezayir'e ulaşmasını sağla...ve türkeş de dönemin anlı şanlı albayı olarak kahramanca desteği bizzat kendi eliyle yaptığını söylesin...doğrudur, olmuştur bu bence.

Fakat bunun böyle bir zamanda gündeme gelmesi enteresan. Hükümet şu an mit tırları yüzünden zor durumda. İlle de o yardımların türkmenlere gönderildiğini söylüyorlar. Bilemeyiz şu an için. İşerde belki öğreniriz. Bu arada devlet bahçeli'den gelen eleştirilere karşı bir mevzi alma, toplumun gözünde bir yer edinme adına onu kötülüyorlar. Başbuğ'una ihanet ettin, bak o din kardeşlerine silah gönderdi, biz de şimdi gönderiyoruz ama karşı çıkıyosun demeye getiriyorlar. Olay tamamen siyasi yani. Ortadaki tek şey seçim maalesef. Seçimden sonra kimsenin umrunda olmayacak bir durum.

Nesimi'nin yoludur. meşhur sözünü yazmasam olmaz dediğim konudur:

"Ben melamet hırkasını kendim giydim kime ne" der üstad o meşhur "haydar haydar" dizelerinde...

An itibariyle oturduğum kafede çalan rafet el roman parçasında duyduğum ve içimi sizlatan durum.

Rafet, raaafeett...sen ne duygulu bir abimizsin boyle. O ilk alamancı şivenle söylediğin şarkılar hala kulaklarımda. "Seni seviyorum" dedin, sorduk kimi seviyorsun abi gidip konusalim dedik, neden boyle yapıyorsun?, "sorma neden" dedin. Sormadık. "Şu hayatta neler oluyor" dedik. "Amerika"ya gittik beraber falan. Sonra öğrendik ki adı "leyla" imiş. Sevdani anlattin dinledik severek, dizlerine yatmissin falan, sonra "hanimeli" dedin, ipek böceği oldun anladik, adam seviyo dedik saygı duyduk. Sonra biseyler bozuldu aranızda belli ki bi hirtlik yaptın, "beni affeder misin" dedin. Ona da eyvallah ettik. Genç adamsın olur oyle dedik. "Aysem" diye tutturdun bi ara onu da hoş gördük.

Aradan yıllar geçti ayrı düştük senle. Birkaç guzel parcan daha çalındı kulaklarımıza. Gonlumuzdeki yerini percinledin. Ama bu oldu mu be abi? Sorarım sana, yakıştı mi hiç? Adını da mi söylemesinler? Hı? Noldu yani kalbi kırılacak ne var ortada? Sen boyle degildin. Düzelt kendini, bi çeki düzen ver. Severim seni yine ama bu kadar aglak olma. Kib.bye