Türkiye'nin memur portalı

"Yanlış anlaşılma korkusu" olarak açılsa daha anlamlı olabilecek başlık.

Zaman zaman (ya da her zaman) yaşadığımız korku. Aslında korku doğru tanım değil. Bir kötü hissetme durumu denilebilir. karşımızdakine verdiğimiz değerle doğru orantılı bir şiddeti vardır.

Olmasa iyidir ama, olur işte...

Bir acayip adam suphi'nin cebinde tohumunu taşıdığı bitki...

Diğer cebinde de das kapital var haliyle. Artık ağırlığı nasıl dengelemiş siz düşünün.

sanki o askerler nazlı hanfendinin çok da umrundaydı dediğim haber ve onun hatalı açılmış başlığı...

yahu günümüzde her şey magazinleştiği, sulandırıldığı gibi habercilik de bundan nasibini aldı. eskiden, (türkiye'de öyle bir dönem olmuş mudur, sormak lazım gerçi) haberin ciddiyeti olurdu. yorumsuz, ajitasyonsuz ne anlatılacaksa anlatılırdı. dünyada bu işi böyle yapan ciddi haber kanalları veya en genel anlamda medya organları sayıca azalsa da varlığını koruyor. fakat bu topraklarda n'oluyorsa en ciddi konular bile reyting malzemesi olabiliyor, şehit kanından çıkar sağlamak normalmiş, hatta sağlamayan salakmış durumu ortaya çıkıyor.

aklımızı başımıza toplayalım millet. bu yaşa gelip de hala babannelerimiz gibi tv'de gördüğümüz herşeyi gerçek sanacaksak, her gösterilene inanacaksak, her söylenenden duygusal bir mesaj çıkaracaksak vay halimize! dizi izleyen babannemizi kötü kadın rolündekilere küfrederken görünce nasıl gülüyorsak, bunun kurgu olduğunu (çok şükür) anlayabiliyorsak, haberlerin, reality showların, bilmem nelerin de kurgudan ibaret olduğunu/olabileceğini anlamamız gerekiyor. bunca yıllık okumuş yazmışlığımız hatırına anlamamız gerekiyor.

bu vatan nazlı çelik gibilere minnettar falan değil, olamaz. hele bu habercilik için falan hiç olamaz.

hala sapla samanı karıştırıp, her önümüze konana eyvallah edeceksek sonunda geldiğimiz yer ajitasyonun dibi olur. kardeşi kardeşe düşürenlere yardım etmek olur. aklı kiraya vermek olur. aman diyeyim...

"Yürü be haydar"ı dinlerken insanı alıp götüren bi sese sahip kadın.

Bir zamanlar trt'de bir dizi vardı şimdi ismini hatırlamadığım. O dizinin jenerik muzigiydi bu türkü. İlk kez orda duymuş, sözlerine ve sesinin tınısına hayran olmuştum. Yeni bir soluktu ülkede. Gurbetçi gençlerin metamorfoz yaşayarak kartel tarzı veya fazla avrupai müzik yaptıkları bir dönemde o türkülere sımsıkı sarılmış, anadolu'nun avrupadaki sesi olmuştu. Gurbetçi gençlerin de kültürlerine bağlı kalabileceklerinin güzel bir örneği olarak sunulmuştu. Sanırım kendisi de rahatsız değildi bu durumdan.

İlerleyen dönemlerde müziğini ve baglamasini geliştirdiğini gördük. Çetin akdeniz'den bağlama dersleri almış şekilde çıktı karşımıza. Yine bağrımıza bastık tabi.

Nedense ailemden biri gibi gördüğüm biri özlem özdil. Severiz, dinleriz. Sen çal söyle. Sanatın daim olsun...

Bağlamayı bugün bu kadar çok görüyor ve dinliyorsak eğer bunu arif sağ ve onun gibilere borçluyuz. Modern anlamda baglamadaki perde aralıklarını

Milimetrik olarak yeniden guncellemis, klasik aşık tarzı baglamadan ayırarak. Senfoni orkestralarina eşlik edecek duruma getirmiştir. Bu açıdan heykeli dikilecek adamdır.

Tanım: aynı zamanda çok da güzel davul çalan bir halk müziği emekçisi...