Türkiye'nin memur portalı

sanallığın çizdiği kalıpların dışında bir duygu ifadesi sergilemek isteyen insanların veya kurumların başvurduğu bir yöntemdir.

en naifi sevgiliye yazılanı olsa dakişinin ille de sevgilisine yazması gerekmez. görsellik anlamında veya elle tutulabilir somut bir ifade olarak kişinin üzerinde tesir yapacaktır. bankaların veya gsm şirketlerinin gönderdikleri mektupları hatırlasanıza. veya en basitinden bir düğün davetiyesi. teknoloji o kadar ilerlediği halde çiftler davetiye bastırmaktan kendilerini alamazlar çünkü hatıra olarak saklanabilecek bir şeydir.

öte yandan sevgiliye yazılanı da apayrı bir önem arzeder. cep telefonunun her tarafı üretim ve tasarım harikası da olsa, el yazısıyla yazılmış duygu dolu bir mektubun verdiği tadı veremez sevgiliye. hele ki sevgililer ayrı şehirlerde yaşıyorlarsa tadından yenmez. özenerek, en hassas dokunuşlarla duyguları kağıda dökmek de okuyana olduğu kadar yazan kişiye de haz verir.

telefon yokken de mektup vardı, şimdi de var, ilerde de olması ümidiyle...

Aşkı zayıflık olarak görenlerin, aşık olmayı kadına özgü bir hastalık hali sananların anlayamayacağı erkektir.

Yaradanın yaratıp insana sunduğu aşık olma iştiyakını kullanamayan, dünyaya ot gelip saman giden bahtsızların kendi zavallılıklarına bakmadan yargıladıkları erkektir. Bir gönüle girmeyi beceremezsen sen bari gönlünü aç da üç günlük dünyada acı da olsa bir tat al derim aşkı ve aşık adamı küçümseyene.

Anadolu'da aşık'lar vardır. Aşık denmiştir aşk şerbetini içip kanamayan, kanamadıkça sazın tellerine vurup içinin yangınını bastırmaya çalışanlara. Sevdiğine kavuşamadığı için aşıktır o. O öyle bir haldir ki kavuşmayı istemez aşık, maşuğuna. Kavuşunca o tadı alamayacağını bilir. Yanmaktır onun zevki. Yanar da yanar ama şikayet etmez halinden.

Aşık olmak güldürmez herkesi elbet. Kanatır acıtır da yeri geldiğinde. Fakat aşktan yüzün gülmedi diye, aşkı aşağılamak da neyin nesi oluyor? Aşka inanın demiş çetin altan; hiç değilse yediğiniz kazıklardan biri tatlı olsun. Kazık da yesen kazanırsın bu uğurda yani. Sevmeyi bil yeter ki...

Çağdaş romancılar arasında ayrı bir yeri olan bir eski zaman meddahı gibidir anar.

Felsefe hocasıdır ama osmanlı tarihine ayrı bir merakı vardır. Romanlarının dili çoğu kişiye ağır gelir ama başka türlü anlatsa o tadı alamaz okuyucu. Alışılagelmişin dışında bir üslubu vardır. Mizahi yönü muazzam derecede güçlü, karakterleri fantastik ama bir o kadar da canlıdır. Osmanlı'nın başkentinde geçer anlatacağı mevzular,. En çok oraya yakışır çünkü o dil ve tasvirler. Kah 17. Yüzyıl dersaadetinde gezintiye çıkarır sizi, kah uçsuz bucaksız derin sularda geçer serüveniniz. Ama yine döner dolaşır galata'nın meyhanelerinde, sultanahmetin zindanlarında veya fatih'in ara sokaklarında bulursunuz kendinizi. İnsanı en iyi tanıtan ve tanıyan yazardır pek çok edebiyatçıya kıyasla. Romanlarının filmi çekilse nasıl olur acaba diye düşündürür hep. İzmir' de yaşar ama istanbul'dur işte asıl meselesi. Felsefeyi, asıl mesleğini de yedirir romanlarına, karakterlerine. Olay örgüleri tam kördüğüm olmuşken sonlara doğru bir bir çözer bütün düğümleri. Bitmesin diye ağırdan alırsınız her bir kitabını. Tekrar tekrar okunsa bıktırmaz, her seferinde ayrı bir tat verir.

Romanlarında kronolojik bir sıra işler, en son cumhuriyet devrinde geçen galiz kahraman'ı okuduk. Sıradaki romanı hevesle beklenendir..

Pisuvar kullanmayı sevmeyen erkektir. O ne öyle arkadaş üzerine sıçrayıp sıçramadığı bile belli değil. İğrençliğin lüzumu yok. Girersin kabine, insan gibi işini halledersin. Erkeksin diye ayakta ille de ayakta mı yapman lazım.

Kimsenin hakkının gasp edildiği de yok ayrıca. En fazla ne kadar durabilirsin ki içerde? İlerde prostat olmak da var işin ucunda. Çocukken bırakılması gereken bi davranış bence ayakta iş görmek. Koca koca adamları ayakta yaparken görmek hoş olmuyo yani.

eski bir istanbul beyefendisi veya hanımefendisi olmaya özenen insandır.

osmanlıca'da farsça kökenli olarak anne babaya bu şekilde hitap etmek son derece normaldi. aslında anne ve baba ifadeleri köylü ağzı olarak anadoluda kullanılır daha çok. hatta anneye "ana", babaya da "buba, buva, bava" gibi anlamsız sayılabilecek hitaplar halen yaygın olarak kullanılıyor.

o nedenle tahsil görmüş, şehirde yaşayan osmanlı vatandaşları peder ve valide (padişah analarının valide sultan olarak ifade edilmesi mesela) kelimelerini tercih ederlerdi doğal olarak.

günümüzde ise bu kullanım eskiyi hatırlattığı için bir çeşit alay ifadesi veya espri öznesi olarak kullanılıyor. tıpkı okullarda yoklama alınırken "burda" veya "burdayım" demek yerine, "mevcut" diyenler gibi.

peder lafına bozulmaya gerek kısacası. burdaki peder kilise pederi değil. hint avrupa dillerinde peder, pather,father şeklinde kullanılan "baba" kavramını karşılayan kelime sadece.