Türkiye'nin memur portalı

hıhı, görürsem söylerim şeklinde karşılanabilecek bir temenni.

tescilli hırsız.

adi bir yalancı ve utanmaz bir hödük.

tam da ait olduğu oluşuma yakışan bir tip.

ne denir ki?

Siz nasıl olursanız yöneticileriniz de öyle olurlar mıydı neydi o söz?

tencere-kapak olayı.

zamanında kim uydurduysa gri de gri, aman da gri, çok gri, öyle böyle değil, gıpgri, aslında fena değil de sanki biraz gri, gri mıri ama eh işte, yok aslında ben severim ama gri falan ya hani, memleketim olmasa çekilmez bir gri, grisine vurulduğum gri vb. gibi birbirinden sığ yorumlarla anılan gri şehir. bak yine...

elbette kimse ankara'yı sevmek zorunda değil. zaten genelde sevilmeden yaşanılan, mecburiyet gereği bulunulan, bir süre ikamet edilen bir şehir olagelmiş iyi kötü yaklaşık 100 yıllık "medeni" haliyle. kıyaslanma kabul edecekse, en çok eskişehir ile kıyaslanabilir. ikisi de sonradan modern olan, nispeten tarihi geçmişi olmayan iki şehir. eskişehir aldı yürüdü bir takım çağdaş dokunuşlarla ama ankara gökçek gibi bir facia yaşadı. çeyrek asır boyunca geri kaldı, eridi. zamanın ruhunu yakalayamadı. cumhuriyetin vitrini olmak üzere, müthiş bir vizyonla bayındır edilen ankara, hak ettiği oturmuş kimliğe kavuşamadan, hain ve kirli ellerde grileşti, yozlaştı. diğer şehirler de bu süreçte ankara'dan farklı değildi aslında. uygarlık çizgisine erişemeyen zihinsel formlar, yaşadıkları yeri de kendi karmaşık ve kirli iç dünyalarına benzetirler. şehirler bir ulusun kimliğidir, karakteridir. ruh halini yansıtır insanların. "ten ve taş" iki büyük malzemesidir her kentin.

genel anlamdaki sevgisizliğimiz, hazıra konmacı kolaycı yapımız, iliklerimize sinmiş tembelliğimizle, bizden çok da farklı değil şimdiki ankara. ama bu durum kaderi değil, kaderimiz değil...

nüfus cüzdanımda adının yer almasıyla çoğu zaman övündüğüm bir şehirdir ankara. çocukken uzak kaldığım aylar boyunca kavuşmayı iple çektiğim, caddelerinde yürürken büyüdüğümü hissettiğim, ilerde bir gün mutlaka geri dönmeyi istediğim kentti burası. döndüm de. bir kaç sene gecikmiş olsa da, yüzüne bir ışık doğdu ankara'nın. yeni bir ufuk, yeni bir vizyon. şahıslara ve kurumlara güvenmeyi keseli çok oldu elbet. ama sevginin ve emeğin gücüne inancım yitmedi hiç. ankara hak ettiği değeri bulmayan her zamankinden daha yakın şimdi. umarım bulacak da...

karşınızdakini salak sanmak.

salağın siz olduğunuz ortaya çıkınca da hiçbir şey olmamış gibi hayatınıza devam etmek.

benimkine rappim sabır versin dediğim durum.

o ne öyle 1.62 boy 98 kilo?

dünyanın bilmem neresinde, yuvarlanmaktan yürüyemeyen biri daha var düşünsenize?

irkildim resmen. uuhuuuv...