Türkiye'nin memur portalı

neredeyse tüm insanlar.

bugün dediği ve yaptığı ile dünkü ve yarınki dediği ve yaptığı tutmaz. yani ne söyledikleri ne yaptıkları ne de söyledikleriyle yaptıkları birbirine uyar.

bu durumu şikayetçi olduğumdan dolayı yazmıyorum.

insan gerçekten çok değişkendir. kuralları olduğunu iddia eden insanlar bile aslında farkında olmadan kurallarının dışına çıkarlar. bu kötü bir durum değildir aslında, sadece kendilerini yormuş olurlar kendilerini belli kalıplara sığdırmaya çalışarak. bu durum da aslında kötü bir durum değildir. zaman değişkeni olduğu müddet her şey, herkes mutlaka değişime uğrar. asla yapmam, asla olmam diye önceden beyan verip de sonra yapmak veya olmak doğal bir süreçtir. ''ne demiş şu bilim insanı?'' diye konuyu da bilimsel dayanaklara oturtmak için kapasitem yetersiz, zaten her konuyu da bilim insanlarının bir sözüyle desteklemek kendi fikirlerimizi değersizleştirebilir.

ferhat göçer: unutmuş çoktan

özdemir asaf ve lavinia şiiri

sana gitme demeyeceğim

ama gitme lavinya...

aynı frekansta bulunan kişiler.

yaş olmuş kırk, henüz evlenememişim, evlenmek için en ufak bir ışık bile yok. yine de farz edelim ki bu yaştan sonra evlenmek nasip oldu. çocuk sahibi olabilmek de nasip...

çocuk eğitimi, öğretimi hakkında etrafımdaki arkadaş ve akrabalarımdan çok fazla veri topladım gözlemleyerek.

evlenmek nasip, çocuk sahibi olmak nasip demiştim ya, evlenirsem ve çocuğum olursa eğer etrafımdakilerden daha iyi yetiştiririm çocuğumu. çocuk sahibi olmamış olabilirim ama yeğenlerim oldu ve onlarda kendi velilerinden bile etkili olmayı başarabilme şansı yakaladım.

bilgi paylaşmayı sevdiğim için püf noktalarını aktaracağım.

miniklerimizle göz teması çok önemli. uzun uzun göz teması hem de, bebekliğinden itibaren, büyüdükçe bu davranışı azaltmadan. sırf bu temasla kelimelerle anlatılamayacak bağlar kuruluyor. sonra bir bakmışsınız ki miniğimiz ailede en çok sizi sevmeye başlıyor. anası, babası, dedesi ninesi... hepimiz salonda toplu hâlde otururken benden bulduğu sevgi ve samimiyetle gelip ''ali bana telefon alaaar mısın?'' deme cesaretini, sıcaklığını bulabiliyor, hem de miniğimiz iki yaşındayken. düşünsenize, zamanının çoğunu anası ve babasıyla geçiren bu yeğenim haftada en fazla bir saat gördüğü beni daha fazla kendine yakın hissediyor.

diğer yeğenimi de anlatmazsam olmaz. üç yaşına yaklaşırken konuşmaya başlayamamıştı. anası, babası üzülüyordu bu duruma, ama unuttukları bir şey vardı, kuzenleri ali. kuzen dediğime bakmayın, biz aynı evde büyüdüğümüzden kuzen değil kardeştik. onların çocukları da yeğen gibi değil kendi çocuğum gibi yakındı. bu yeğenim de ne hikmetse beni, ailenin diğer fertlerinden fazla severdi. allah'a şükürler olsun ki bu sevgimle onu da konuşturmayı başardım. şu anda istanbul'da iyi bir üniversitede okuyor, çenesi de çok düşük laf aramızda ama ben her kelimesini tüm dikkatimle dinlerim.

görüldüğü üzere, daha kendi çocuğum olmadığı hâlde iki kuzenimde ne kadar etkili oldum allah bana evlat nasip ederse neler yaparım tahmin edemiyorum.

ikinci püf noktası ise öğretmeye odaklanmak yerine öğrenme isteği uyandırmak daha elzem. yumurta kırmayı öğretmek mesela: gel! böyle kırılır yumurta! demek yerine bak ben yumurta kırıyorum, ne kadar zevkli bir iş bu, hadi gel seninle beraber kıralım! denirse etkinlik artar bence.

bu konunun mutlaka uzmanları da vardır, ben hayat tecrübemle bir şeyler kazandım, ve bu konuda başarılarımın göstergesi iki yeğenim var.

şimdi onlardan çok uzaktayım ama senede bir iki kere görüşsek boynumu kopartırcasına sarılırlar bana, akrabalarım içinde bu davranışı sadece bana yaparlar sağ olsunlar.