Türkiye'nin memur portalı

hayattan bezmiş bir köle gibi yaşıyorum niye

güneşim batık doğmuyor ağlıyorum gündüz gece

içimdeki şu yangını söndürmez kimse

ilaç olmaz hiçbir çare dermansız derde

niye bana gelmiyorsun

hiç mi beni sevmiyorsun

zor mu gelir bütün bunlar

niye susup söylemiyorsun

meyler çare bulamadı

dostlarım arayıp sormadı

ağladım sabaha kadar

gözyaşımı silen olmadı

olumlu taraftan bakarsak dişlerini fırçalayan bir kişinin davranışı olduğundan hoş görülmesi gerekir.

etrafta dişlerini fırçalamayan milyonlarca insan varken konuyu çok da şey etmemeli.

''iğneyi kendine batırmadan çuvaldızı başkasına batırmaya çalışırsan sonrasında kendine örgü şişi batırmak durumunda kalabilirsin.'' demiş ali mühendis.

güne böyle orijinal, kendi ürettiğim, dumanı üstünde, taptaze bir söz bırakmak istedim.

tabi ki yaşadığım bir olaydan esinlenerek.

şişi kendine batırmak zorunda kalan ben değildim.:)

evde baharat dolabında yarım kavanoz kadar ne olduğunu bilemediğimiz bir baharat mevcut. tüm kavanozların içinde minik kağıtlarla baharatın adını yazan annem birini atlamış. tuz değil, karabiber değil, kimyon değil, yeni bahar değil... bunları yazmamış olsa da az çok anlardık, asıl yazması gereken kavanozu atlamış. kokusundan tatlı grubu bir baharatmış gibi hissettik. ne ben ne de ailemin diğer fertleri çözemedik. numune alıp varsa eğer baharat laboratuvarına mı göndersek?

nesrin sipahi: endülüs'te raks

söylemesi çok zor şarkılardan.