Türkiye'nin memur portalı

bana elma, portakal, kek, poğaça, limonata, ayranı... sırt çantamızda okula taşıdığımızı hatırlatan zamanlar. aklıma böyle kazınmış. yerli malı deyince hep yiyecek ve içecekle sınırlı sanıyorduk. maddi durumu benzer arkadaşlarla aynı okulda olduğumuzdan birbirimizin halini anlıyorduk. çocuktuk ama halden anlıyorduk yani.

bir ingiliz bir fransız bir de bizim temel gizli ajan olmak için kuruma başvurmuş. jüridekiler adayları içinde boş bir çuval olan odaya yönlendirip saklanmalarını istemiş. ingiliz odaya girmiş, bakmış odada boş bir çuval var, onun içine girmiş ve saklanmış. jüri üyeleri odaya girip çuvalı dürtmüşler, ingiliz miyav demiş, jüri kedi taklidi yapan ingilizi tebrik edip odadan çıkmış. sonra fransız aynı odada, aynı çuvala saklanmış. jüri odaya girip çuvalı dürtmüş, fransız hav demiş, jüri köpek taklidi yapan fransızı tebrik etmiş. sıra bizim temel'e gelmiş. temel odaya girmiş ve boş çuvalın içine saklanmış. jüri odaya girmiş ve çuvalı dürtmüş, tepmiş ses yok. jüri şiddetini artırarak çuvalı tepmeye devam etmiş. çuvaldan kanlar akmaya başlamış ama ses yok. jüri tepmeye devam etmiş. en sonunda bizim temel'den ses gelmiş: ''patates da patates.''

değildir.

ama yüksek zeka belirtisini ele veren başka organlar vardır mesela gözler. gözler derken kesinlikle göz renginden bahsetmiyorum. göz teması kurarak, bakışları sentezleyebilerek zeka hakkında kanıya varılabilir. ağız: ağzından çıkan kelimeler de zeka hakkında ipucu verebilir. vücut hareketleri de irdelenebilir... bazı insanlar ''koca kafalı'' olarak iyi ya da kötü niyetle sıfatlanır ya, bu koca kafada koca beyin de var olabilir ve bu koca beyin yüksek zekaya da sahip olabilir. bu olasılığı da göz ardı etmemek lazım.

ayrıca zekanın tam olarak doğru bir şekilde ölçülebileceğini düşünmüyorum.

dün olanları -kendime daha yeni geldiğim için- ancak şimdi anlatabileceğim.

16 ağustosta izinde olduğum dönemde memleketimdeki hastanede, her yerde doktoru olmayan bir branşta muayene olmuştum. üç adet kan numunesi alıp laboratuvara gönderdiler. bu numunelerin ikisinin sonucunu e nabızda kendim görebildim. bunlar içinde kötü bir değer yoktu. üçüncü numune sonucu ise 7 eylülde çıktı. bu da e nabıza düştü ama rapor ektedir yazıyordu, ek filan yoktu. çalıştığım gurbetteki yerden 600 km ötedeki hastaneyi arayıp sonucu sordum doğal olarak. hastaneye gelip ancak öyle sonucu alabileceğimi söylediler. çok uzakta olduğumu, ulaşım sıkıntısı olduğunu anlattığım halde bana yardımcı olunmadı. sonucun sadece yüzüme söylenecek olduğunu değişik mevkilerden defalarca işitince içimi korku kapladı. bu yüzden uzak da olsa bir iki gün uzun yolu göze alıp gittim hastaneye. randevum 11deydi. belki 9da doktor müsait olursa beni alır da hemen geri dönüş yoluna çıkarım diye hastaneye erken gittim. ama doktor beni 11de aldı içeri. bu iki saatte ecel terleri döktüm. çünkü kötü bir sonuçla karşılaşacağımı düşünüyordum.

neyse 11de ismim yazdı, doktor odasına girdim.(bu arada doktorfobik bir insanım.) doktorun bana söylediği şey: ''değerler normal bir sıkıntı yok.'' bu duruma aslında içten içten bayram ettim ama bu bilgiyi telefonda da alabilecekken 1200 km yol kat etmek beni çok üzdü ve yıprattı. yasal olarak her şey normal olabilir, hastane ya da doktor yanlış yapmıştır demiyorum ancak bazı işleyişlerde vatandaşa karşı yardımcı olunabilmesini isterdim. diğer sonuçlara e nabızdan bakabiliyorken bu sonuca bakamamak da tuhaf geldi bana.

gözü yükseklerde olanın biraz alt irtifalarda yakaladığı başarı neticesinde gösterdiği memnuniyetsizliğini gidermek maksadıyla bu kişiye söylenen söz.