Türkiye'nin memur portalı

iki hafta sonra bayramdan önceki haftaya planlansaydı ve bayram da dokuz güne çıkarılsaydı memleketin uzak köşesinde görev yapan binlerce öğretmene memleketlerine gitme konusunda çok büyük faydası dokunurdu. bu planın benim işimle hiçbir alakası yok bu arada, sadece iş arkadaşlarımın bazılarının eşleri öğretmen. bizim burada yol şartları da zorlu olduğundan onlara buradan çıkma cesareti doğardı ve hâliyle iki haftalık bir tatil tadından yenmezdi onlar için. bu durum öğrencileri epey soğuturdu okuldan tabi ki.

giysiyi gözden çıkarmamıza kadar varabilecek sorundur. çalıştığım yerde önceden ilgilendiğim bakım biriminde makine elemanlarıyla fazlasıyla haşır neşir olunca ister istemez üzerim batıyordu. çalışırken kendimden geçiyorum çünkü. bir iki pantolonu ve bir iki gömleği sırf bu işlerle uğraşırken giymek üzere feda etmiştim. yoksa her gün bir giysi kirlenecek olsa iflas ederdim. şimdi baktığım birim değişince daha temiz kalabiliyor giysilerim, yağ ile pas ile işim kalmadı, evrak ile kontrol işleri ile meşgulum. bazen makineleri özleyip o birime de yardımcı olmuyor değilim, üzerimi batırmadan ama.

halı sahada yapılması için yürek yemiş olmayı gerektiren eylem.

ben de dahil çoğu kişinin uzun yıllar zürafa sandığı kelimenin geçtiği şarkı. belki de tek ben öyleyimdir.

otuz yıl kadar önce, çocukken, hayatta ölümün olduğunu, kendisi vefat etmek suretiyle ilk defa bana öğreten kişi.

insan annesinin simasını unutmazmış derler, ben babaannemin de simasını unutamıyorum. annem burayı okumaz ve dolayısıyla kıskanmaz, bilmiyor çünkü burada yazdığımı, onun için itiraf etmem gerekirse hayatta gördüğüm en güzel kadın yüzü babaanneminkidir. hayatta gördüğüm en çok namaz kılan, kılarken de bazen ağlayan insan oydu. çocuk aklıyla onun namaz kılarken bizden kopmasına kızardım, belki kıskanırdım. en çok ''beden temas''ını onunla; kucağında oturup, uyuyup yaşamışımdır. sevmeyi abartırdı ama ben de bu durumdan hoşnuttum. kollarının altındaki büzüşmüş derisine dokunmaya bayılırdım bir de çenesinin altındaki gıdısına. çok şişmandı, yuvarlak masada yufka açan hâli de hep gözümün önündedir. ilkokulun ilk yıllarında sabahları beni okula uğurlamadığı gün yoktu.

ve tıpkı barış manço'nun gülpembesi gibi güz yağmurlarıyla bir gitti, gidiş o gidiş. bu şarkı bana çok dokunur bu yüzden.

''aynı bedende can gibiyiz.'' şarkısını dedemle birlikte söylerlerdi. bu şarkı da bana çok dokunur.

rahmetli oldu ama bazen rüyalarıma ziyaretini aksatmaz.