Türkiye'nin memur portalı

#359y entrysinde bahsedildiği üzere yılmadan, usanmadan kesinlikle yeni kapılar aranması gereken sonsuz döngü.

gerçekten kendi hayatımı örnek verip konuyu açıklamam gerekiyor:

2005: mezun oldum.

2006: uzun dönem askerlik.

2007: terhis ve az maaşlı garantisiz, çok ağır şartlarda bir iş.

2009: ekonomik kriz ve benim işimin sonu. ardından gelecek olan beş yıllık işsizlik.

2012: üç yıldır tüm girişimlere, atölye tarzı küçük dükkanlardan büyük firmalara kadarki iş başvurularımın hep olumsuz sonuçlanması. akabinde kendimi işe yaramaz aptal bir insan hissetmeye başlamam.

yine 2012 bir arkadaşımdan kpss diye memur sınavı olduğunu öğrenmem ve apar topar bu sınava başvurmam. tamamen oniki yıl önceki lise bilgilerimle, dersane görmeden bu sınava girmem.(burada bir husus var: alt komşumuz safiye yengenin, amcamın sobalı evinde yakmamız için verdiği gazetelerden sekiz on adet kpss deneme çıkmasını ve hazırlık olarak bunları çözdüğümü atlayamam.) ve iyi bir puan alabildim sonunda. birinci atamada hakkariye kadar yazıp atanamamam, ikinci atama aynı, üçüncü atama aynı. ve dördüncü atama... bu atamada da yerleşemezsem artık hayatıma o büyük noktayı -dinimizce büyük günah bile olsa- koymaya kararlıydım ve hazırlıklıydım. ancak ''umut kapısı'' var ya iki tane açılıverdi bana, yaşayacak günlerim varmış. yıllardır işsiz olan ali; ben 4. atamada otuz tercihinden yedinci sıraya, ermenek'e; toros dağlarına atandım. ancak eş zamanlı olarak açıktan da nevşehir'e atandım. bu ikisinden birini tercih edecektim, ermenek'i tercih ettim, çünkü nevşehir'de tercihimin yedeği de vardı ve ben gitmezsem yedeğim nasiplenebilecekti. ama toroslarda yedek yoktu, gitmezsem kadro yanacak, nevşehir'e de gidersem yedeğim işsiz kalacaktı.

sonuç olarak, uzunca anlattım ama bu günleri yaşamak bana ızdırap oldu, belki beş senede yirmibeş sene yaşlandım üzüntüden ama sonu güzel oldu, umut kapısı bir gün inşallah herkese açılacak, pes etmemek lazım.

Hiç yemedim, canım da çekmedi.

Ben ketçap aşığıyım.

her insanın mutlaka gönülden benimsemesi gereken ve her zaman yapması gereken davranış.

herkes çevresine ışık; moral saçarsa karanlıkta ve üzgün kalmış insanlar bir nebze sorunlarını unutabilir, hayata olan bakışları pozitifleşmeye başlar.

bazı insanlar ise kendisi nice karanlıklarda yaşıyor olsalar bile çevrelerine bunu hissettirmeyip etrafına moral motivasyon dağıtabilirler.

son zamanlarda ne yazık ki toplumumuzda giderek artan bananeci zihniyet çevresine değil kendisine bile ışık saçamaz duruma geldi.

ufuk: çabuk gel annem

sadece insanlara has bir davranış olmadığını az önce fark ettim.

bir keçi sürüsünün içinde farklı bir keçi, hatta tam keçi değil de oğlak...

farklıydı diğerlerinden, pek muhteşem bir görünüşü vardı, dünyalar tatlısıydı.

işin garibi kendisi de bunun farkında olmalı ki bir kasıntılı yürüyor havalı havalı, sabah sabah benim üzerimde bir pozitif enerji oluşturdu. yüce mevla ne güzellikler yaratıyor.

işte böyle bir yerden; cennetten bildiriyorum.

enerji yenilemez bence, konuyu yenilebilir enerji kaynakları olarak ele alırsak:

bal

reçel

pekmez

şeker

konuyu yenilebilir enerji (mağlup olabilir anlamında) olarak da ele alabiliriz.

birkaç hafta önce televizyonda canlı yayına çıkmış olan muhterem sanatçı.

kibar, samimi, duygulu konuşmalarıyla kalbimizdeki yerini perçinledi. endülüste raks (zil şal ve gül) şarkısını bana göre en iyi söyleyen kişi. uzun ve sağlıklı ömür diliyorum kendisine.

anne kişilerinin hedef olduğu konu.

belki de nesilden nesile çocuklar gitgide daha uslu versiyonda geldiğinden anneleri dur demeye gerek duymuyordur, olamaz mı? zira z kuşağı ve sonrasının mükemmel olduğu iddiasında bulunan şahıslar hiç de azımsanmayacak sayılara ulaşmıştır. iddialara göre dünyayı kurtaracaktır bu z kuşağı, dünyayı kurtarma gücü yüklenen bu kuşağa mensup çocukların kendilerine dur denmesini gerektirecek eylemleri gerçekleştirebileceğini bir y kuşağı mensubu olarak ben pek düşünemiyorum.