Türkiye'nin memur portalı

bir hastalık.

televizyondaki neredeyse tüm yarışmalara başvurum vardır.

niyeyse hiç çağırmadılar beni.

şimdiye kadar çağırmadıkları için küstüm zaten, artık çağırsalar da gitmem.

çağırdıklarını ve yarışmada kaybettiğimi farz edelim.

yine küserim, bozulurum, öyle ''yarışmaya katılmak, burada bulunmak benim için önemliydi.'' tarzı beyanlar edemem. kaybetmek de sonuçta var ama kaybetmek üzücüdür, bir müddet küsmeyi gerektirir. en azından kısa bir müddet hayata küserim.

çocukken de yenilince küserdim.

çok kötü bir rüya gördüm.

rüyama göre eskişehir ve ankara bölgesinde 9.3 şiddetinde deprem oluyormuş. muhtemelen bizim fayımız bu kadar büyük üretmez ama allah'ın gücüne karşı da gelinmez. bizim apartman yıkılıyor ama biz sokağa doğru çıkabiliyoruz enkazdan. tek tük apartmanlar ayakta iken birden daha büyük deprem oluyor o apartmanlar da yıkılıyor, eskişehir'de yer yüzeyinin deniz dalgası gibi dalgalandığını görüyorum(valla holivud felaket filmlerine taş çıkartan görüntüler.). sonra telefonumdan deprem kontrolü yapıyorum, -nasıl oluyorsa internetim kesilmemiş- iran ve italya'da da 11 şiddetinde depremler oluyor. bu değerler deprem skalasını aşan değerler fakat rüyamda öyle korkuttu ki sabahki korkum hâlâ geçmedi. rüyamı anlattığım bizim aile fertleri rüyamı hayra yordular sağ olsunlar.

görmek istemediği bir manzarayı, olayı, fotoğrafı... (fotoğrafçılık tabiriyle enstantane gibi) görme alanına denk geldiği için görmek durumunda kalmak.

sözlüğümüzde kulak misafiri olur da göz misafiri olmaz mı diyerek dondurma ısmarlanan çocuğun mutlu olduğu gibi heyecanla konuyu açtım.

neredeyse her söyledikleri harfiyen doğru olan insanlar.

barış manço'nun mükemmel bir şarkısının giriş sözleri.

birkaç hafta önce televizyonda canlı yayına çıkmış olan muhterem sanatçı.

kibar, samimi, duygulu konuşmalarıyla kalbimizdeki yerini perçinledi. endülüste raks (zil şal ve gül) şarkısını bana göre en iyi söyleyen kişi. uzun ve sağlıklı ömür diliyorum kendisine.

anne kişilerinin hedef olduğu konu.

belki de nesilden nesile çocuklar gitgide daha uslu versiyonda geldiğinden anneleri dur demeye gerek duymuyordur, olamaz mı? zira z kuşağı ve sonrasının mükemmel olduğu iddiasında bulunan şahıslar hiç de azımsanmayacak sayılara ulaşmıştır. iddialara göre dünyayı kurtaracaktır bu z kuşağı, dünyayı kurtarma gücü yüklenen bu kuşağa mensup çocukların kendilerine dur denmesini gerektirecek eylemleri gerçekleştirebileceğini bir y kuşağı mensubu olarak ben pek düşünemiyorum.