Türkiye'nin memur portalı

bitkiler ve evcil hayvanlar, sahip olunduğu sürece sağlıklı iseler hayat muhteşem devam eder.

ancak, onların başına -hele ki güçlü duygusal bağlarla bağlanmışsak- hiç istemediğimiz bir şey geldiğinde sonuç üzücü olabilir.

bahçemizdeki köpeğimizle sarmaş dolaş bir çocukluk geçirirken, on küsür yaşımdayken köpek yaşlılık sonucu ölünce dünyalar başıma yıkılmıştı.

ardından muhabbet kuşlarımız da yaşlanıp öldüler. şahsen bir daha bu işlerle uğraşmayacağımı düşünürdüm.

bu sefer de komşunun çöpe attığı difenbahya ve kauçuğu çöpten alıp hayata bağladım. sonra da onlara bağlandım.

difenbahya çoğaldıkça çoğaldı, yakınlarıma dağıttım, sonra gözlere zararlı olduğunu öğrenip hayatımdan çıkardım.

kauçuk da çok çoğaldı, dağıttıkça dağıttım yakınlarıma. ancak ana kauçuk, biz buraya atanınca bakımsızlıktan gitti. koca saksıyı arabayla taşıyamadım.:(

bunlarla uğraşmak hoş, güzel işlerdi ama sonları bana iyi gelmedi. çiçeğin var mı evet derdin var olur, çünkü kafanın bir yerinde hep onların endişesiyle yaşarsın. uzun bir tatile bile rahatça çıkamazsın çünkü onlara sahibi gibi kimse önem veremez.

ancak yaşlanıp da ölüm çağına girince bir köpek almayı düşünüyorum genç olacak ama, ben ondan önce ölmeliyim.

çok da hızlı okumamak lazım o zaman.

#359y entrysinde bahsedildiği üzere yılmadan, usanmadan kesinlikle yeni kapılar aranması gereken sonsuz döngü.

gerçekten kendi hayatımı örnek verip konuyu açıklamam gerekiyor:

2005: mezun oldum.

2006: uzun dönem askerlik.

2007: terhis ve az maaşlı garantisiz, çok ağır şartlarda bir iş.

2009: ekonomik kriz ve benim işimin sonu. ardından gelecek olan beş yıllık işsizlik.

2012: üç yıldır tüm girişimlere, atölye tarzı küçük dükkanlardan büyük firmalara kadarki iş başvurularımın hep olumsuz sonuçlanması. akabinde kendimi işe yaramaz aptal bir insan hissetmeye başlamam.

yine 2012 bir arkadaşımdan kpss diye memur sınavı olduğunu öğrenmem ve apar topar bu sınava başvurmam. tamamen oniki yıl önceki lise bilgilerimle, dersane görmeden bu sınava girmem.(burada bir husus var: alt komşumuz safiye yengenin, amcamın sobalı evinde yakmamız için verdiği gazetelerden sekiz on adet kpss deneme çıkmasını ve hazırlık olarak bunları çözdüğümü atlayamam.) ve iyi bir puan alabildim sonunda. birinci atamada hakkariye kadar yazıp atanamamam, ikinci atama aynı, üçüncü atama aynı. ve dördüncü atama... bu atamada da yerleşemezsem artık hayatıma o büyük noktayı -dinimizce büyük günah bile olsa- koymaya kararlıydım ve hazırlıklıydım. ancak ''umut kapısı'' var ya iki tane açılıverdi bana, yaşayacak günlerim varmış. yıllardır işsiz olan ali; ben 4. atamada otuz tercihinden yedinci sıraya, ermenek'e; toros dağlarına atandım. ancak eş zamanlı olarak açıktan da nevşehir'e atandım. bu ikisinden birini tercih edecektim, ermenek'i tercih ettim, çünkü nevşehir'de tercihimin yedeği de vardı ve ben gitmezsem yedeğim nasiplenebilecekti. ama toroslarda yedek yoktu, gitmezsem kadro yanacak, nevşehir'e de gidersem yedeğim işsiz kalacaktı.

sonuç olarak, uzunca anlattım ama bu günleri yaşamak bana ızdırap oldu, belki beş senede yirmibeş sene yaşlandım üzüntüden ama sonu güzel oldu, umut kapısı bir gün inşallah herkese açılacak, pes etmemek lazım.

Hiç yemedim, canım da çekmedi.

Ben ketçap aşığıyım.

her insanın mutlaka gönülden benimsemesi gereken ve her zaman yapması gereken davranış.

herkes çevresine ışık; moral saçarsa karanlıkta ve üzgün kalmış insanlar bir nebze sorunlarını unutabilir, hayata olan bakışları pozitifleşmeye başlar.

bazı insanlar ise kendisi nice karanlıklarda yaşıyor olsalar bile çevrelerine bunu hissettirmeyip etrafına moral motivasyon dağıtabilirler.

son zamanlarda ne yazık ki toplumumuzda giderek artan bananeci zihniyet çevresine değil kendisine bile ışık saçamaz duruma geldi.