Türkiye'nin memur portalı

"Hüzün ve yağmur ayıdır" diye tanımlanan(yazar tarafından) bir Mehmet Rauf eseri.

O hüzün ki; romanın dokusuna, karakterlerine kadar sinmiş. Hüznü temizleyecek olan da yağmurdur der, yağmur yağsın ve aksın hüzün insanlardan.

Rauf; müzik ve eylül kavramlarını eserinde bir simge olarak kullanmıştır. Eylül sonbaharın habercisi, hüzün ayı, insanlar da ayrılıklar yaşayarak bir sonbahar esintisi, bir hüzün bırakıyor bu eserde. Müzik ise; dile gelmeyen duyguları ifade etmekte en etkileyici yoldu, araçtı insanları birbirine bağlayan. Romanda bunun izlerini okuyanlar bilir; musikide buluşmak ve ezgide kaybolmak.

Romanın baş kahramanları arasındaki anlaşma şekli; her ne kadar göz teması ile kurulmaya çalışılsa da; bir iletişim eksikliği hep hissediliyor.

İlla ki söz, illa ki konuşmak. Bakışlar bu sorunu aşamıyor maalesef ki.

Hatırladığım bir şey daha vardı; roman karakterlerindeki isim karmaşası; Suat ve Süreyya'da yaşanan komik düşüncem ve yanıldığımı anlamam. Belki benimle aynı hataya düşenler olmuştur.

Düşmeseniz daha iyi.

(Tebessüm)

Renksiz.

Asil.

Bir, dokuz, sıfır ve üç rakamlarının yeni staddaki koltuk sayısından, kişi sayısına kadar özenle uyumunun sağlandığı siyah-beyaz bir aşkın doğumudur.

Reddedilen şeyler ile uzlaşabilmektir.

Bir pes etme değil aksine sevilmeyen, tahammül edilmeyen, hoşlanılmayan her hisse, düşünce ve kişiye yakınlaşma durumudur.

Etkisinin büyüleyici ama tadının ve kokusunun aynı etkiyi bırakmadığı, sohbetin demi olan içki.

Bir akışı bir de sonu olan, biraz yaşlanmış, biraz eksilmiş, biraz hüzünlü ve belki biraz fazlalaşmış olarak insana dokunan zaman dilimi.