"İnsanın hayatına istediği zaman istediği gibi son vermesidir." tek özgürlüğün bu olduğu yazıyor Yolun Sonundaki Ev'de.

Doğarken fikrin sorulmaz, yaşamınıza başkaları karar verir, isminiz, aileniz vs. hiçbir şeyi kendiniz seçemezken; bunlar size dayatılırken özgürlükten bahsedilemez.

Dünyaya geldiğin anda yitirdiğin şeyin adıdır aslında özgürlük...

Rastlantılar sonucu bir araya gelmiş insanlar.

Lanetle mutluluğun birarada yaşandığı, rastlantıların kadere dönüştüğü bir ev, bir Oya Baydar romanı. Eylül şiirindeki yokülke'ydi Yolun sonundaki ev.

Bir çöküşün/başkalaşmanın hikayesi aslında. Renksiz, zevksiz, kültürsüz, vicdansız toplumun aynası olan Mor Salkımlı ev.

Coğrafya kaderdir, sözü bu romanında da etkin. Her kat sakini kaderini yaşıyor. Mor Salkım; aslında umuttu, ama zamana ve insanlara yenilen, gittikçe azalan bir umut.

"Ne zaman geçmişimizle yüzleşmeye, hesaplaşmaya ve ödeşmeye cesaret edebilirsek yaralar ancak o zaman kabuk bağlar."

Benim için bir Kayıp Söz; Sıcak Külleri Kaldı kadar etkileyici değildi ama umut/umutsuzluk, aydınlık/karanlık arası gel-git'ler yaşatan bir kitap.

#1fvt

Benim diğer versiyonum...

biraz cool, biraz artis, biraz da havalı yazar.

kendisi tarafından muhatap alınmak istenenler bu başlığa uğramasalar da her şekilde iletişim kurmaya çalışırlar, o ise pek oralı olmaz, sallamaz.

bildiğin şımarık.

(gülücük ki...)

#1fvd

kıyamadığım yazar...

(tebessüm)

#1fvc

yorumuyla beni benden alan yazar...

Güldüm ki...