Türkiye'nin memur portalı

Yılmaz Erdoğan'dan yine mükemmel bir film. Bazen bir yaratıcının (sanatçı, yazar, senarist, yönetmen vs) tekrara gireceğini düşünürüm sonra bir bakarım yanılmışım. Yine mi özgün, yine mi farklı?

Bu coğrafyada olduğumuzdan mütevelli bir hatıra defterinin sayfasını kısa süreliğine geri getirmiş gibi... eskiye özlem depreşiyor yer yer. Kendisi yaşayanı, sarrafı ve ne varsa eleyip koymuş.

Oyuncu kadrosu çok iyi, müzik seçimi olağanüstü, o doğa harikalarının tek tek çekimi, yansıması müthiş. Birçok konuya değiniyor, birçok realiteyi sunuyor.

"Eskileri hatırlıyorum yenileri unuturken." Ah şu hafızamızın bize ettiği oyunlar.

Akılda kalacak ve dillerden düşmeyecek yeni repliklere hazır olun.

Stefan zweıg'ın küçücük de olsa müthiş bir hikayesi. Behçet Necatigil'in çevirisi de mükemmel ayrıca.

Evet korku... insana has duyguların, gerçeklerin, hataların en sonunda aldığı dönüşümlü hal. Utancın, pişmanlığın, ihanetin, çaresizliğin geldiği son nokta korku. "Korku, cezadan daha berbattır, çünkü ceza bellidir, ağır veya hafif; bilinmeyene, sınırlandırılmamışa kıyasla ceza daha az ürkütür." Esasında çok fazla kitap ve yazar mukayesesi yapmama rağmen Ahmet Altan'ın aldatmak adlı kitabından çok daha iyi veriyor birçok şeyi.

Evet insanız dedik neticede. Yaptığımız yanlışlar da en az yaptığımız doğrular kadar bize ait ve bize kattığı duyguların varlığı gibi önem arz eder. Bir kadının kocasını aldatması ve bunu gören başka bir kadının şantaj yapması ile başlayan sorgulayış. Öyle olağanüstü aktarıyor ki; o kadının yaşadıklarını yüreğiniz hop oturup hop kalkarak okuyorsunuz. İtiraf edip etmeme, vicdan azabı arasında bir muhasebe çıkmazı.

Sonunda bu utanç ve korkudan kurtulmanın tek yolunu intiharda bulmaya karar verir. Ve affetmek.

Affetmek dünyanın en asil kararı. Kocasının karısını kazanmak için, aşığından, ihanetten kurtarmak, çocuklarının geleceğini düşünerek oynadığı bir oyun. Hatanın telafi şansı.

Zweıg öykü tarzının mihenk taşlarından. Bir sarraf misali sunuyor insana ait ne varsa.

Yaşamı itibari ile hümanizmin kilit isimlerinden.

"norveç kurtulunca, halk kendilerine ihanet eden bu yazara ( nazilere sempati besleyen knut hamsun ) hiçbir şey söylemedi. ne bir protesto, ne bir yazı, ne saldırı...ama bir gün evinin önüne bir genç kız gelip hamsun'un kitaplarını bıraktı, biraz sonra da yaşlı bir adam geldi ve o da kitapları bıraktı. derken insanlar ellerindeki knut hamsun kitaplarıyla akın akın gelmeye başladılar. hamsun bütün bunları penceresinden izliyordu. halk çıt çıkarmadan, en ufak bir tepki göstermeden sakince kitapları bırakıyordu. birinci günün sonunda kitaplar koskoca bir yığın ediyordu artık. ertesi gün aynı durum devam etti. kitap yığını büyüdükçe, halkına ihanet etmiş olan yazar küçüldü ve ölümü böyle oldu."

(zülfü livaneli) bu cümlelerle anlattığı yazar.

Hitler'in kaleme aldığı bir eser. Bir otobiyografi olmakla birlikte benimsediği ekonomik, siyasi, sosyolojik görüşlerini de ele alıyor. Marksizmi eleştiriyor alternatif bir model sunuyor. Kendi de devrinin faşist diktatörleri dikkat edilirse yine sosyalizm ve işçi partisi içinde sahneye çıkıyor. Nasyonal sosyalist Alman işçisi partisinin enternasyonaliste karşı sunduğu kuramları bulunur.

Çocukluk ve gençlik dönemlerini yazarken yahudi düşmanlığının sebeplerini de aktarıyor. Bir zamanlar Türkiye'de çok sattığı için tartışma konusu olmuştu. Açıkçası okuduğum dönemde felsefe sözlüğüne sahip olmadığım için ara ara bazı kavramlar eksik kaldı.

Hakikate ulaşmak için ve bunu anlama, arama, çözme merakı, inancı, kararlılığı yaşamın içindeki gerçekliğin ,Temeli ile birlikte geliştirip bu güne gelmesini sağladı. İnsanların sosyolojik ve dünyayı algılama aşamasından sonra belki de bu cümle arkheye olan cevapların yöntemini belirledi. Daha da genelleyecek olursak felsefe ve felsefeden yola çıkarak bilim ilerledi. İlk ayrışma hakikatin ya görünen kısmında ya da görünmeyen kısmında olduğu düşüncesi oluştu, sonradan ise geliştirilme yoluna gidildi. Bir adım sonrasında ise hakikatin görünen ve görünmeyenin arasında olduğu düşüncesi oluşturuldu. Hatta farklı bir düşünce ise bir filozofun rüyanızda işte efendim şurada olduğunuzu görüyorsunuz ve bir nesneden bahsediyor. Uyanınca o nesneyi başucunuzda görürseniz ne olurdu? Tam toparlayamadım şimdi mazur görün. Bunun gibi bir şeydi.

Bir de tam olarak ne rasyonalizmi ne de tam olarak denemeleri savunanlar var.

Duyulur dünya ve görülür dünya ayrımında durduğunuz taraf, hakikati anlamlandırmada yol olacaktır. Bilincin nesnelerin yansıması olduğunu söyleyenler varken bir taraftanda esasında her şeyin yansıma olduğunu söyleyenler oldu.

Tasavvufta ise bu tam bir mistik havaya bürünüyor. Teolojiden ise hiç bahsetmek istemiyorum.

Gördüğümüz şeylerin esasında tam olarak anlaşılmadığı ve sadece derinden algılandığı görüşünden hareketle bir de gördüklerimizin bir bakış olduğu ki hakikat olmadığını söyleyenler vardır.

Tüm bunları yazıp harmanlamak, hakikatı iyice çıkılmaz bir hale bulandırdı gibi.

Velhasıl Veysel'in biz sözünü yazalım: "ölümlü dünyada hakikat gördüm."

Tanım: Yılmaz'a takılmamak gereken durumdur. Bu sözün tonlarca sayfa ile hatta zıttı ile ve hatta yan görüşleri ile yazan/söyleyen çok büyük insanlar vardır.