Türkiye'nin memur portalı

benimkisi daha çok içsel ve kişisel nedenler. ilgimi çeken konu olmaması, kendim konu açmaya erinmem, yazma isteğinin yeterince olgunlaşmaması, vaktimin olmaması vs...

ancak sözlükte yapılan paylaşımlarla ilgili rahatsızlık duyduğum şeyler de yok değil. bir defa bazı yazarların sürekli konu açıp, diğerlerince açılan konulara hiç entry girmemeleri tuhaf geliyor bana. sanki onların görevi yalnız konu açmakmış gibi..!? ayrıca bu konuda yer alan diğer entrylerde de ifade edildiği gibi yazmak için yazılan mekanik entryler... kişiye özgü, özgün değerlendirmeler olmayınca vakit kaybı olarak görüyorum onları okumayı. tabii birde kalemimin ayarı olmadığı hissiyatıyla alıngan ve agresif olduğunu düşündüğüm yazarların konularından da uzak durmaya çalışıyorum.

tanım: okuyunca ufkumu açan ve benzer düşüncelere sahip olduğumu düşündüğüm durum.

her sene havaların soğumaya başladığı şu günlerde yapılan, anamın çilesi, bizim eğlencemizdi diyebileceğim, ancak artık nostalji olan iş.

hep bir boruyu fazla ya da eksik çıkarırdık, birkaç defa devirir en sonunda büyük bir iş başarmanın huzuruyla etrafında sıralanırdık.

tabii kurduktan sonra da sobanın yanındaki mindere kim oturacak, orada kim yatacak kavgası olurdu. tamam bir itiraf daha; çirkeftim, kazanırdım, kedi gibi sobanın doğal yancısıydım. (tebessüm)

güzel günlerdi ha!?...

insanlık yoğun bakımda, düşüncesini akla getiren haber. hemşire olmasını geçtim bir insan olarak yaptığı davranışı hangi vicdani veya ahlaki kalıba sığdırabildiğini doğrusu merak ediyorum. gerçekten merak ediyorum, empati yapma duygusu eksik olabilir ancak gerçekten hiç mi rahatsız olmaz bir insan başkalarının acılarından zevk çıkarırken?

Karaca'nın reklam filminde Tuğba Ünsal tarafından canlandırılan Hollandalı Ressam Vermeer'in ünlü tablosu.

"nalet olsun içimdeki insan sevgisine!" repliğiyle meşhur, sevmediğim dizinin sevimli kahramanı.