 Türkiye'nin memur portalı |
 Oturum aç
 Üye ol
 Parolamı unuttum
|
Türkiye'nin memur portalı |
Oturum aç
Üye ol
Parolamı unuttum
|
Öyle yorgunum öyle yorgunum ki entry girmek isteyipte giremediğim başlıklar var.
Kalkıp kışlık faaliyetlerini sonlandırmam gerek ama mecalim yok bugünde Kaldı domates biber patlıcan.
keşke bizi klonlasalardı ne güzel olurdu ya da anneler hiç ölmeseydi...
o gün o kadar yorulmuşlardı ki tam da uyuma sahnesinde gerçekten uyuyakalacaklarını düşündüm.
olaylar rol değil gerçeğe dönüşecekti.
aslında güzel de olurdu hatta sahnede horlayabilirlerdi de.
neyse ki korktuğum olmadı ama kendileri de sahnede uzanıp yattıklarında aynı şeyleri akıllarından geçirmişler.
niye geç kaldın ? diye sordum.
bir fareyi izliyormuş.
yarım saat durup izlemiş.
bir poşetin içinde bırakılan ekmeği yuvasına çekmeye çalışıyormuş.
menfez deliğinden geçiremeyince yönünü değiştirip başka yerden çekmeye çalışıyormuş fare.
sonra onu görünce şaşkın şaşkın ona bakmaya başlamışmış.
ratatuy'a benziyordu dedi.
demek ki kıpırdamadan izliyordu ki fare istifini bozmadan işine devam etmiş.
aklıma eski kümesin oradaki fare geldi.
kümesi bozduk tahtaları taşıyoruz.
ot yumağı gibi bir şey çıktı altından
şimdi durduk yerde yine gözlerim doldu be , ne oluyor bugün bana ?
yumağın içinde yeni doğmuş fare yavruları, gözleri bile açılmamış, anneleri can havliyle top gibi sıçradı kaçtı.
elime aldığım yumağı aynı yere yerleştirdim, üzerine yağmurdan korunması için bir sepet yerleştirdim.
belki anneleri gelir ve onları daha güvenli bir yere taşır diye.
Eve geçince bir ton azar işittim, niye zararlı mahlukatı koruyormuşum.
meyveye sebzeye dadanırmış.
yok yok bir ters durumum var ama bakalım hayırlısı.
-------
bugün bizim gevezeyi yolcu ediyoruz.
o yüzden duygusal olabilirim.
bu bağ kurma işi çok fena.
kimseyle bağ kurmamaya çalışıyorum.
aklıma yaz bitimi vedaları geldi.
halalar, büyükanneler gözyaşı döküp el sallıyor, ben çocuğum pek bir şey anlamıyorum.
ağlıyorlar diye sinirleniyorum.
eskici hikayesindeki ayakkabı tamircisi adam gibi: ağlama be ! ağlama be ! demek istiyorum.
Bak şimdi bu hikaye niye aklıma geldi ki ?
sinirlerim bozuldu.
Dün alınan radikal kararlar bugün uygulanmadı. Spor ve diyet yalan oldu. Kendimi öğlen pide yerken, akşamda Ümit Besen ve Orhan Gencebay şarkılarıyla yemek yaparken buldum. Böyle yemek yapmayı nerden öğrendim, öğrenmez olsaydım belki tontiş bir aile çetesi oluşmazdı çekirdek ailemde. Neyse en azından aç öldü denilmiycek arkamızdan :)
dün geçti, bugün bitti ve yarın aydınlık bir gün bizi bekliyor.
gevezeyi teslim edince dilime vurmuşmuş.
onun yerini almışmışım.
bir türlü susmazmışım artık.
" içimdeki boşluk " diye dalga bile geçiyor.
Heee ! dedim.
Kim demişti ki bunu ? diye soruyor bir de.
dedim herhalde sindirim sistemi rahatlayan biridir.
kimseyi yanımda zorla tutmam.
bir türkü vardı ya:
Bir selam yolla bari bayramdan, bayrama...
yeterli.
ona demiş ki:
yüreğinden taşan sonsuz sevgiyle, özveriyle, emekle, içinden gelen fedakarlıkla yaptığın tüm iyi şeyler seninle birlikte gelecek, diğerlerinin ise hiçbir anlamı kalmayacak.
dünyaya geri dönmek soğuk denize çivileme dalmak gibiydi diyor.
acılı bir süreç.
bedenime geri dönüp gözlerimi hastane yatağında açtığımda dünyanın tüm o ağırlığını ve sancısını tekrar bedenimle hissettim. tüm ağrılar ve sancılar geri geldi.
sonsuz huzur ortamından kaotik ortama geri döndüm fakat hayata bakış açım tamamen değişti.
yeni bir gribimsi hastalıkla mücadelem başladı dün itibariyle. akşamdan sabaha kadar level atlamak için tüm tuşlara aynı anda basan oyuncu gibi evdeki tüm ilgili ilaçları bir-iki saat arayla sabaha kadar yuttum. sabah kahvaltıda çay içerken alnımdan yarım bardak ter akmıştır. sol böbreğimde hafif bir ağrı oluştu, her ilaç alışımda olduğu üzere.
bu da kovid olabilir, bilmiyorum. bugünkü mesaiyi de bir atlatırsam hafta sonu yatmayı planlıyorum.
| İletişim | Künye | Reklam | Sitene ekle © 2024 MN Yazılım |