Türkiye'nin memur portalı

babaanne hakkında olumsuz konuşmak.ben konuşmazdım da annem yakındığı zaman dinler,arada ona destek olurdum.babanın yanında asla yapılmayacak şeylerin başında gelirdi. çocukken günlüğüme annemin babaannem ile ilgili birkaç düşüncesini yazmıştım.babam günlüğümü okumuş.benim yüzümden kavga etmişlerdi.annem kızmadı bana ama "ne gerek vardı onları yazmana" demişti.çok üzülmüştüm.o günden sonra günlük tutmadım.

doyumsuzluk

hatırlanmamak

yapmayı bir türlü beceremediğim konuşma şekli.çok isterdim hak edene ağzının payını vermeyi.bazen şuna haddini bildireyim,şunları şunları söyleyeyim, kızayım,sert çıkışayım diye lafları planlarım bile ama gel gör ki kişiyle karşılaşınca hep mantık dahilinde konuşmalar yaparken buluyorum kendimi.ne yapayım ben de böyle biriyim.başka türlüsünü planlasamda uygulayamıyorum.hııı böyle kibar bir uslup ile medeni bir şekilde konuşmak iyi mi oluyor,bazen.ancak çoğunlukla karşındaki kişi,senin iyimser uslubunu saflık olarak yorumluyor.gerçi varsın saf sansın,beni ben olmaktan çıkarmasında.

çocukken düz mantık düşünerek kullandığım sözdü. arapsaçı lafını arapların saçı karışık,dolaşık gibi düşünür, her banyodan sonra dolaşmış saçlarımı taramaya çalışırken sinirle "arapsaçına dönmüş" derdim.komik kız.aklıma gelmişken düz anlama ile ilgili bir anımı daha sizlerle paylaşmak istedim.konuyla hiç alakası yokta içimden yazasım geldi. ilkokul öğretmenim "bugün ağzın kulaklarına varıyor,hayırdır x."demişti.okuldan döndükten sonra aynaya bakıp bakıp ağzığımın kulaklarıma varıp varmadığını incelemiş,öğretmenin bana koca ağız dediğini sanmıştım.halbuki minnak bir ağzım vardı.