Türkiye'nin memur portalı

Cem Yılmaz'ın Fundamentals adlı gösterisinde esprisini yaptığı deyimi oluşturan ikileme.

"Grahaaaam, yat artık gece gece icat çıkarma!"

kıvırcık saçlı arkadaşların kankisi.

hastalıktır... olur olmaz yerlerde nükseden semptomlarıyla kişiyi rahatsız eder.

örneğin ben bir gün eve giderken yol üzerinde tatlı almak için bir pastaneye uğradığımda, masanın üzerinde bir iki yeri rastgele karalanmış bir bulmaca sayfası gördüm. bir süre o bana ben ona bakıştık, sonra dayanamadım içimde onu çözmelisin seslerini bastırmam mümkün olmadı. tezgahtar çocuktan rica ederek, masaya oturup çözmeye başladım. tatlıyı da unutmuşum bu arada, çocuk hatırlatmasa çözmüş olduğum sayfaları alıp çıkıyordum pastaneden.

"Karanlıktan korkuyorum patron lütfen ışığı kapatma" diyen John Coffey, John Steinbeck'in Fareler ve İnsanlar'ındaki Lenny'ye benzer şekilde etkileyici gelmiştir bana.

İnsanın ruhuna dokunan bir şeyler var, izlerken bazen olayların sadece bir film olduğunun ayırdımına varamıyorsunuz.

ay rica ederim, teveccühünüz... (gülümseme)

düşünmeden, ilk bakışta göze güzel bir iltifat olarak görülüyor. Ancak güneşi üzerine toplayan şeyleri düşününce... ne bileyim, sanki kara mı diyor ki bu bana diye düşünüyor insan. ya da saydam bir madde gibisin, ışığı yansıtıyor musun diyor acaba? veya her şeyi yansıtıyorsun, iletken misin demek istiyor, müzevir miyim yoksa ben? en güzeli ilk anlamında yani yıldız gibisin şeklinde algılamak. amaan beyin bedava..!