Türkiye'nin memur portalı

bu soruya son şiirimle cevap vermek istiyorum.

.

anlamsız bir ketumluk var üzerimde,

kime olduğunu bilmediğim bir dargınlıkla,

geçiyor yıllarım.

.

içimde taze bir gençlik,

dışımda haddini aşmış bir ömür..

.

her şeye, herkese yabancı gibiyim,

ve nereye çektiğimi bilmediğim,

bir gurbetlik var üzerimde.

.

her sabah nur topu gibi elem doğuyor içime,

sanki dokunduğum her çiçek,

kahrından solacak.

sanki ben olmasam,

dünya, daha güzel bir yer olacak..

imkansız bir aşktan mı yoksa yoksa gücendiği kardeşi yüzünden mi bilinmez,

hayatının son 19 yılını bir otel odasında geçiren yahya kemal.

nazım hikmet'in annesi celile hanım ile olan münasebeti dolayısıyla öğrencisi necip fazıl'ın ve ders verdiği tüm okulun alaycı tutumlarına maruz kalmıştır, yine evinde ders verdiği nazım hikmet'in cebine bıraktığı '' bu eve hocam olarak girdiniz fakat babam olarak giremezsiniz '' notu ile ürküp celile hanımdan uzaklaşmıştır.

yahya kemal deli gibi aşıktı ama evlenmekten hayatı boyunca korkmuştu. belki böylesi bir kadına hiçbir zaman sahip olamayacağını bilmekten, belki o beraberlikte ters bir olaydan ürkmekten, belki de genç nazım hikmet'ten ve etraf ne der diye ürkmekten..

öldüğünde evraklarının arasından içinde kurumuş iki yaprak bulunan bir zarf çıktı yahya kemal'in ve şöyle yazıyordu: bu zarfın içindeki hatıra, 19 ağustos 1930'da sirkeci garında gece saat 10'da veda ettiğim aziz bir kadının göğsündeki çiçektendir. koparıp verdiği bu iki yaprağı daima muhafaza edeceğim. celile muhtemelen bu aşkın devam etmeyeceğini anladığı paris'e giderken, sirkeci garında vermişti yahya kemal'e göğsünde duran o iki yapraklı çiçeği.

yahya kemal'in sessiz gemisi hep ölüme yazılmış bir şiir olarak bilinir,

oysa demir alıp bu limandan kalkan gemi,

sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol dizeleri..

yahya kemal'in hayatındaki en büyük aşkı olan celilesi'nin adadan gemiyle istanbul'a uzaklaşışı esnasında yaşadığı çaresizliği anlatır. ölümdür elbette sessiz gemi'nin konusu ama aşkta aranan ölümdür ve celile'nin ardından limanda bakakalan yahya kemalden esintiler içerir.

edebiyatta bir sanat.

kolay gibi gözüken fakat yazmaya kalkınca benzerini dahi yazdırmayan şiir, özlü sözdür.

bu sanatı en iyi kullananlardan biri orhan velidir. okuyana ''bu şiirde ne var, bunu ben de yazarım'' hissi verir onun şiirleri fakat mesele yazmaya gelince iki kelimeyi bir araya getirtmeyen dahiyaneliktedir onun şiirleri.

bende yok sabr-u sükûn sende vefâdan zerre,

iki yoktan ne çıkar, fikridelim bi kerre (nâbi)

farsça'da yok anlamına gelen iki ek; " nâ " ve " bi " ekleri. bu iki ek birleşince nabi çıkar ortaya. mahlasını muamma olarak sunmuştur, beyit içerisinde.

sen bizi biâşina zannitme ey hûrilika

meclis-i âlemde kalmaz âşina biâşina ( nâbi )

ikinci mısranın sonundaki '' aşina biaşina '' kelimelerinden birincisinin sonu ile ikincisinin ilk hecesi birleşince nabi çıkar ortaya yine. bu beyitle de muamma sanatını icra etmiştir sanatçı.

edebiyat denilince, şinasi'nin şu sözü aklıma gelir.

'' fenn-i edeb bir mârifettir ki insana hâslet-amüz-i edeb olduğu için edeb ve sahibi edib tesmiye edilmiştir ''

edebiyat öyle bir marifettir ki, insanlara terbiye ve ahlak öğrettiği için ona " edep " ve mensup olanlarına " edîp " demişlerdir.

kısaca; önce edeb sonra sanat. bu söze göre de yazıp çizdiklerime yön vermeye çalışırım.