mutlu olma demiyorum fakat dokunduğun çiçek dahi yüz çevirsin senden,

ve kemiklerin kalbine batsın, sevinç gözyaşlarında.

lise yıllarında simit satardım;

yazın sıcakta canımdan bezdiğim bir gün, bi çocuk apartmandan çıktı geldi 10 simit aldı,

abi evden getireyim hemen parayı dedi, tekrar girdi binaya.

ben de seviniyorum 10 simit birden sattım diye. bekle bekle çocuk gelecek, neyse 15/20 dk sonra girdim binaya, meğer başka bi çıkışı varmış. çocuk simitleri alıp gitti.

birkaç ay sonra çocuğu bi atari salonunda gördüm, oyun oynuyordu. arkadan yaklaştım, omzuna dokundum, bana dönmesiyle ağzına okkalı bir yumruk vurmam bir oldu. biraz daha hırpaladıktan sonra simitlerin parasını almıştım. simit falan şu an küçük geliyor ama sıcakta akşama kadar perişan oluyordum.

tüm dolandırılmış kardeşlerim için sağlam yumruk atmıştım.

evden her çıktığında, '' sanki bir şey unuttum '' hissi beni hatırlatsın sana.

https://www.youtube.com/watch?v=IslJHuPGFXI

nilüfer'in '' taa uzak yollardan '' diye başlayan şarkısı kadar uzak kavramını hissettiren bi şarkı olmadı bana. dinlerken, hangi uzaklığı koyarsan koy yakışıyor. ister yakub'un yusuf'a olan uzaklığını, ister cephedeki askerin evine uzaklığını, ister kendi hayatına olan uzaklığını..

gün boyu o kadar doluyuz ki yalnızlığı sevgiliyi özler gibi özlüyoruz.

'' sadece evimde huzur buluyorum '' cümlesi kiminin evi kiminin yalnızlığı. fakat bilmezler ki, bazen yalnızlık sığındığın tek evdir ve yine bilmezler, bazen yalnızlıktan eve sığamadığını. bu yalnızlık bilinçli bir tercihmiş gibi gözükür başlarda fakat gün geliyor yoruluruz bir başınalığımızdan. güçlü gözükse de bu hâl sessiz bir yenilgi biçimdir, yalnızlık içinde.

sığındığımız yerlerin bizi çağırması diye bir şey de vardır. kendi iradenle gittiğini sanırsın ama durum öyle değil. hani, hafta sonu hava güzeldir de nereye gitsem diye düşünürsün ve sonunda her gün gittiğin parka gidersin ya, veya ne izlesem diye araştırır durursun da sonunda daha önce izlediğin bir filmi açarsın ya, işte onun gibi.. bu; gidecek bir yerin olmadığından ya da izleyecek bir şey bulamadığından değil, kendini güvende hissetmek ve tanıdık yüzler görmek içindir. ve bu nazik bir yenilgi biçimdir yalnızlık içinde.

bazen de unuttuğumuzu sandığımız insanları özlediğimizi fark ederiz. buna rüyaların vesile olması bir yana, değersiz diye baktığımız çoğu şeyin zamanla iç burkan birer hatıraya dönüştüğünü görmek ve canlılığı ile bizi cezalandırdığını bilmek, bu yalnızlıktaki en ağır yenilgi biçimidir.