İlginçtir ki kimsenin varlığına tahammül edememe durumum olmadı..
Galiba bu çocukluğumda babamın bana insanları sevdirmesi ve hoşgörüyü,anlayışı öğretmesiyle ilgili..
Küçükken birine kızdığımda ya da kırıldığımda ona anlatırdım..
Her seferinde bana başka bir pencereden bakmayı,her insanın kusurları olduğunu,hiçbirimizin mükemnel olmadığını anlatırdı..
Kaldı ki kimsenin kimseden üstün bir yanı yoktur aslında..
Birine güzel bakarsanız her zaman sevilecek bir yanının olduğunu görürsünüz..