Varoluş, temelde üç aşamada şekillenir: kimlik, kişilik ve kendilik.
Bu üçü birbirine bağlı görünse de, aralarındaki fark insanın içsel yolculuğunu anlamak için belirleyicidir.
Kimlik ve kişilik, bize verilmiş olanlardır; kendilik ise çabamızla kazandığımızdır.
Kimlik, doğduğumuz anda üzerimize giydirilen bir toplumsal aidiyet zırhıdır.
Türk olmak, Müslüman olmak, erkek ya da kadın olmak... Bunların hiçbiri bizim seçtiğimiz şeyler değildir.
Kimlik, doğumla birlikte zorunlu olarak sahip olduğumuz bir 'veri setidir'.
Bu nedenle değeri kendinden menkul değildir; biz ona anlam yüklediğimiz ölçüde değer kazanır.
Kişilik de aynı biçimde bize 'verilmiş'tir.
Huylarımız, eğilimlerimiz, mizacımız, hatta çoğu zaman düşünme biçimimiz bile çevresel etkilerin, aile yapısının ve genetik aktarımın bir sonucudur.
Tıpkı doğuştan yüklenmiş bir yazılım gibidir; bizden önce yazılmış, biz farkında olmadan işleyen bir program.
Bu noktaya kadar insan, kendi varoluşunun öznesi değil, nesnesidir.
Toplum, aile, kültür, gelenek ve çevre...hepsi birlikte bizi yoğurur, biçimlendirir.
Tıpkı bir heykeltıraşın mermeri oyar gibi, biz de 'ben' diyebilene kadar, başkalarının ellerinde şekilleniriz.
Ancak insanın asıl yolculuğu burada başlar: kendi olma çabasında.
Kendilik, zorunlulukların değil, seçimlerin ürünüdür.
Kimliğin kalıplarına, kişiliğin alışkanlıklarına karşı bir direniştir bu.
Kendilik, insana bahşedilmez; emekle inşa edilir.
Yanlışları düzeltmeyi, gerekiyorsa tamamen yıkıp yeniden şekil vermeyi göze almak demektir.
Kendini bulmak, verilmiş olanı sorgulamakla, öğretileni aşmakla mümkündür.
Bu yüzden kendilik, insanın en insanca başarısıdır; çünkü ne mirasla gelir, ne de rastlantıyla.
Bir tercihin, bir çabanın, bir bilincin sonucudur
Oturum aç
Üye ol
Parolamı unuttum