amerika'da yaşanmış fıkra niteliğinde bir olay bu.
yaşlı bir adam hizmet süresi dolunca emekli olmaya karar verir, bir süre sonra da işinden ayrılır. yaşamakta olduğu kasabadaki lisenin yanında küçük bir ev alır kendine.
emekliliğinin ilk bir kaç haftasını huzur içinde geçirir ama sonra ders yılı başlar.
okulların açıldığı ilk gün, dersten çıkan öğrenciler yollarının üzerindeki her çöp bidonunu bağırıp, çağırarak tekmelerler. ve bunu hemen her gün yaparlar.
bu çekilmez gürültü günler sürerken yaşlı adam buna dayanamayacağını anlar ve bir önlem almaya karar verir.
ertesi gün çocuklar yine gürültüyle evine doğru yaklaşırken, kapısının önüne çıkar, onları durdurur ve derki:
-çok tatlı çocuklarsınız, çok da eğleniyorsunuz,görüyorum. bu neşenizi sürdürmenizi istiyorum sizden. ben de sizlerin yaşındayken aynı şekilde gürültüler çıkarmaktan hoşlanırdım, bana gençliğimi hatırlatıyorsunuz. sizlere bir önerim var. eğer buradan her geçtiğinizde hep aynı şekilde gürültü yaparsanız, buna karşılık size her gün 1 dolar vereceğim? der.
bu teklif çocukların çok hoşuna gider ve gürültüyü sürdürürler ve yaşlı adam da her gün 1 dolarlarını verir. birkaç gün geçtikten sonra adam çocukların önüne çıkar ve onlara şöyle der;
-çocuklar enflasyon beni de etkilemeye başladı. bundan böyle size 1 dolar yerine sadece 50 sent verebilirim.
- çocuklar bu durumdan pek hoşlanmazlar ama yine devam ederler gürültü yapmaya. aradan bir kaç gün daha geçer ve yaşlı adam yine karşılar onları. bu kez:
-bakın, henüz maaşımı alamadım, üzgünüm. bu yüzden size günde ancak 25 sent verebilirim, tamam mı?
-olanaksız bayım! der, içlerinden biri.
-günde 25 sent için bu işi yapacağımızı sanıyorsanız, yanılıyorsunuz. biz bu işi bırakıyoruz.